Αναγνωστική πληρότητα...

Γιάννης Μακριδάκης





"Η δεξιά τσέπη του ράσου"





Νουβέλα





Βιβλιοπωλείο της Εστίας





Αθήνα, 2009




Μου το είχαν στείλει το βιβλίο από τότε που είχε πρωτοκυκλοφορήσει.


Κάτι ο τίτλος του, κάτι το κείμενο του οπισθόφυλλου, ομολογώ πως με είχε απωθήσει. Το άφησα σε κάποιο ράφι της βιβλιοθήκης μου, ανάμεσα σε άλλα βιβλία που κάποτε ίσως θα διαβάσω.


Μετά φτάσανε στα αυτιά μου οι καλές γνώμες των αναγνωστών -αυτές, άκουσα, πως ήταν εκείνες που κάνανε το όνομα του συγγραφέα να γίνεται ολοένα και πιο γνωστό.


Και πάλι το κατέβασα από το ράφι του, πάλι όμως το οπισθόφυλλο με έκανε να μη θέλω να ξεκινήσω την ανάγνωσή του.


Και πριν από λίγες μέρες, όταν ήμουνα στη Θεσσαλονίκη για την Διεθνή Έκθεση του Βιβλίου, γνώρισα τον συγγραφέα, τον Γιάννη Μακριδάκη.


Μας σύστησε ο καλός μου φίλος, ο Θανάσης Τριαρίδης και ήταν αυτός που είχε μια γλύκα στα λόγια του καθώς μου παρουσιάζε τον νέο συγγραφέα.


Όποιον εκτιμά και αγαπά ο Θανάσης, ξέρω πως πρέπει να τον προσέξω κι εγώ.


Ο Τριαρίδης έχει ένστιχτο και αρχές.


Ο Μακριδάκης μας έδειξε το νέο του μυθιστόρημα -νομίζω πως στον Θανάση το είχε κάνει δώρο μαζί με το "ράσο".


Κι εγώ έπιασα τον εαυτό μου να μετανοιώνει που το είχα τοποθετήσει στο ράφι με τα ... προς πιθανή ανάγνωση.


Ήταν το χαμόγελο του συγγραφέα, το προσωπό του ήταν που με έκανε να πιστέψω πως είχα απέναντί μου ένα άνθρωπο που ήξερε να επικοινωνεί με τους άλλους.

Μόλις επέστρεψα στην Αθήνα, ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο που είχα αδικήσει.
Και ομολογώ πως με κατέκτησε απόλυτα.
Ό,τι πιο όμορφο έχω εδώ και καιρό διαβάσει. Ό, τι περισσότερο λογοτεχνικό.
Απλό, τρυφερό, λεπτοδουλεμένο, ασυνήθιστο, με άποψη, με θέση.
Α, δεν έχω σκοπό να αναφερθώ κι εγώ στην υπόθεση του μυθιστορήματος (ή της νουβέλας, σύμφωνα με τον εκδότη). Οι περισσότεροι πλέον θα την ξέρουν και έτσι κι αλλιώς μπορούν έυκολα να τη βρούνε μέσα στο διαδίκτυο.
Ούτε μια αναλυτική κριτική έχω σκοπό να κάνω. Τα απλά και μεγάλα δεν προσπαθείς να τα αναλύσεις -απλώς σημειώνεις τη χαρά σου που τα γεύτηκες.
Έχω τώρα στα χέρια μου, το πρώτο βιβλίο του Μακριδάκη -"Ανάμισης Ντενεκές", λέγεται. Θα ξεκινήσω την ανάγνωσή του... Δεν φοβάμαι πως θα μειωθεί η εκτίμηση μου για το ταλέντο του νέου συγγραφέα.
Αλλά, άραγε, θα το αγαπήσω όσο το δεύτερο -αυτό το βιβλίο με την πλούσια γλώσσα και την απροσδόκητη ανατρεπτικότητά του. Ναι, ανατρεπτικότητα είναι να βιώνεις τον θάνατο και τη νέα ζωή, να επιλέγεις τρόπο σκέψης και ζωής καθώς αντιπαραθέτεις έναν αρχιεπίσκοπο σε ένα σκυλάκι και να επιλέγεις να χώσεις μέσα στην τσέπη σου το δεύτερο.
Ανατροπή, σχεδόν επανάσταση.
Μακάρι τέτοιες επαναστάσεις να καθόριζαν τη ζωή μας.
Μακάρι τέτοια κείμενα να διαμορφώνανε τις απόψεις μας.
Ήρθαν έτσι τα πράγματα και διάβαζα το κείμενο αυτό μέσα στην καρδιά της οικονομικής κρίσης, μέσα στην καρδιά της κοινωνικής εξέγερσης, κι έτσι μπόρεσα να δω ξεκάθαρα πως ο Μακριδάκης έγραψε εν τέλει ένα πολιτικό βιβλίο -γιατί πολιτικό είναι το μυθιστόρημα που μιλά για τη μοναξιά του άνθρώπου και την επιλογή του ανάμεσα στην εξουσία και την επαφή.