Όχι, δεν το παραμέλησα αυτό το βιβλιό μου.
Δεν ήταν η πρόσφατη κυκλοφορία του μυθιστορήματός μου "Λεβάντα της Άτκινσον" που θα με έκανε να βάλω σε δεύτερη μοίρα το πιο πρόσφατο παιδικό μου.
Αντίθετα, αυτό το βιβλίο μου πολύ το αγαπώ και ό,τι πολύ αγαπάς διστάζεις γι αυτό να μιλήσεις.
Αγαπώ την Ελίτσα η Παπαρούνα γιατί μιλά για μια απώλεια που μετατρέπεται σε δημιουργία.
Στην ουσία μιλά για το πως φτιάχνεται ένα λογοτεχνικό έργο.
Είναι ένα κείμενο που αν και βασικά ανήκει στο χώρο της λογοτεχνίας για παιδιά, φιλοδοξώ και πιστεύω πως μπορεί να αγγίξει και τον κάθε μεγάλο. Αυτόν, τουλάχιστον, που αναγνωρίζει τον τρόπο που ένα παιδί αγαπά.
Το αγαπώ.
Μα και το θαυμάζω σαν βιβλίο. Είναι, αληθινά, πολύ όμορφη έκδοση. Και ο Βασίλης Παπατσαρούχας έφτιαξε πανέμορφες εικόνες.
"Ελίτσα ή Παπαρούνα;" , λοιπόν;
Ήδη οι πρώτες απαντήσεις έχουν φτάσει.
Και όλoυς όσους μου στείλανε τη γνώμη τους, τους ευχαριστώ. Κι αυτούς που θα μου τη στείλουνε, επίσης.
