Συνομιλία με την Αργυρώ Μουντάκη
Στην εφημερίδα Θεσσαλία
(26/10/2014)
Κύριε Κοντολέων είστε
καταξιωμένος συγγραφέας για όλες τις ηλικίες. Ήταν όνειρο παιδικό; Πώς
προέκυψε;
-Από τη μητέρα μου, που μου έλεγε ιστορίες παρμένες μέσα από
την καθημερινότητα, εγώ έμαθα να παρακολουθώ ότι συμβαίνει γύρω μου. Και μετά,
μέσα στα βιβλία που διάβαζα, έβρισκα πολλά από αυτά που εγώ είχα αισθανθεί.
Μέχρι που κάποια στιγμή (εκεί γύρω στα 12 ήμουνα) αποφάσισαν να γράψω κι εγώ
μια δική μου εμπειρία και να την μοιραστώ με άλλους. Τη λύπη μου για τον θάνατο
ενός αγαπημένου μικρού ζώου την έκανα διήγημα και την έστειλα να δημοσιευθεί
στο περιοδικό «Διάπλαση». Κι έτσι ξεκίνησαν όλα…
Η οικογένεια σας πόσο καθόρισε την επιλογή αυτή;
-Οι γονείς μου στάθηκαν δίπλα μου από το πρώτο εκείνο
διήγημα μέχρι τη μέρα που έφυγαν από κοντά μας. Υπήρξαν οι πρώτοι αναγνώστες
των πρώτων μου συγγραφικών σχεδιασμάτων. Μεγάλο κι αυτό το δώρο που μου κάνανε.
Οι σπουδές σας συνέβαλαν; Τι θα προτείνατε στα νέα παιδιά,
που θέλουν να γίνουν συγγραφείς;
-Σπούδασα Φυσική γιατί… Γιατί ήμουνα ανορθόγραφος κι έτσι
δεν θα μπορούσα να περάσω σε μια θεωρητική σχολή. Με τη Φυσική τελικά δεν
ασχολήθηκα, αλλά έχει σταθεί η αιτία να πιστεύω πολύ στη δομή ενός έργου
λογοτεχνικού. Γι αυτό και δεν έχω κάτι
συγκεκριμένο να προτείνω σε ένα νέο που θέλει να γίνει συγγραφέας. Παρά μόνο να
του πω πως ότι κι αν σπουδάσει, αν θέλει να γίνει ένας υπεύθυνος συγγραφέας
πρέπει πάνω απ΄ όλα να διαβάζει πολλά και διάφορα.
Μανόλο και Μανολίτο ή Μανολίτο και Μανόλο; Ποιος επηρεάζει
ποιον περισσότερο; Ή μια εποικοδομητική διάδραση δίχως περισσότερο ή λιγότερο;
-Οι αληθινά ουσιαστικές σχέσεις στηρίζονται στην
αμοιβαιότητα. Από τον μικρό Μανολίτο, ο μεγάλος Μανόλο παίρνει τη φρέσκια
ματιά. Και ο Μανολίτο ρουφά την πείρα του Μανόλο.
Η φύση έχει θεϊκό ρόλο στο βιβλίο αυτό. Ως άνθρωπος πώς
φιλοσοφείτε μαζί της ή εξ’ αιτίας της;
-Η οικολογική συνείδηση πρέπει να στηρίζεται στην βάση πως ο
άνθρωπος είναι μέρος κι αυτός της Φύσης. Προστατεύω τη Φύση σημαίνει προστατεύω
τον εαυτό μου και τους άλλους ανθρώπους. Μέσα στη Φύση υπάρχει όλος ο κύκλος
της ζωής. Και αν από κάπου μπορούμε να πάρουμε κάτι ελπιδοφόρο, είναι από την
ίδια τη Φύση… Από το κυκλάμινο που κάθε φθινόπωρο ξεπετιέται μέσα από το χώμα,
ακριβώς στο ίδιο το σημείο που είχε θαφτεί.
Η σχέση παππού εγγονού σας έχει απασχολήσει πολύ στα έργα σας.
Νομίζω και πριν γίνετε ο ίδιος παππούς. Σα να ήσασταν έτοιμος να γίνετε
παππούς…
-Αν τα παιδιά μου στάθηκαν η αφορμή να γράψω παιδικά βιβλία, ο εγγονός μου είναι τώρα η
αιτία να αναζητώ το πώς μπορεί κάποιος να αμφισβητεί την πλήξη και να
ανακαλύπτει τη χαρά του παιχνιδιού.
Η ζήλεια των παιδιών σας απασχολεί και «Στο Νησί της Ροδιάς»
και στο «Κόκκινο καραβάκι κόκκινο ποδήλατο»…
- Δεν είχα αδέλφια. Η σχέση μεταξύ αδελφών μου είναι
άγνωστη. Μα καταλαβαίνω πως πρέπει να είναι δυνατή. Κι όπως κάθε δυνατή σχέση
άλλοτε θωπεύει κι άλλοτε πληγώνει.
Η προσφυγιά είναι άλλο θέμα που σας απασχολεί. Ποιο θεωρείτε
το χειρότερο δεινό για τους πρόσφυγες;
-Οι γονείς μου είχαν έρθει από τη Σμύρνη. Κι έτσι ξέρω πολύ
καλά το τι μπορεί να σημαίνει για κάποιον να του στερείς το δικαίωμα να
τριγυρνά στα μέρη που κάποτε ανάσαινε.
Κάποτε μου είχατε πει ότι γράψατε ένα βιβλίο σε μία μέρα.
Είναι θέμα έμπνευσης, οργάνωσης ή κάτι άλλο μία τόσο παραγωγική μέρα;
-Ο χρόνος για να γραφτεί ένα βιβλίο δεν έχει να κάνει
μόνο με πόσες ώρες είσαι πάνω από το
πληκτρολόγιο του υπολογιστή σου. Αλλά κυρίως με τον πόσο καιρό η ιδέα και η
δομή απασχολούν τη σκέψη σου. Έχω μάθει
να δουλεύω πολύ με το μυαλό κι έτσι γενικά ο χρόνος που χρειάζομαι για να
καταγράψω τις ιδέες συχνά είναι πολύ πιο λίγος. Με άλλα λόγια –και για να
απαντήσω ακριβώς στην ερώτηση αυτή- δεν είναι τόσο θέμα έμπνευση όσο οργάνωσης.
Από την επαφή σας με τα παιδιά στα σχολεία τόσα χρόνια τώρα,
τι σας έχει κάνει περισσότερο εντύπωση; Κάτι που σας έχει μείνει αξέχαστο…
-Κάθε φορά είναι και μια άλλη φορά. Γιατί αν ο κάθε άνθρωπος
διαφέρει από τον άλλο, πόσο μάλλον το κάθε παιδί από το διπλανό του. Από τις
επισκέψεις μου στα σχολεία και δίνω και παίρνω. Και εκείνο που κάθε φορά ως
πολύτιμο λάφυρο κουβαλώ μαζί μου είναι
τα παιδικά τους μάτια.
Πώς βλέπετε τη σύγχρονη εκδοτική παραγωγή και για το βιβλίο
που στοχεύει στους ενήλικες αναγνώστες και γι’ αυτό που στοχεύει στα παιδιά.
Σας ευχαριστώ θερμά!
