ΜΑΝΟΣ ΚΟΝΤΟΛΕΩΝ: ΜΑΝΟΛΟ ΚΑΙ ΜΑΝΟΛΙΤΟ κριτική της Διαμάντης Αναγνωστοπούλου
Μανόλο και Μανολίτο: οι δύο κεντρικοί ήρωες που συγκροτούν με το διάλογό τους τη διήγηση των δύο επάλληλων ιστοριών (4 εποχές και 36 αμυγδαλιές) του βιβλίου του Μάνου Κοντολέων. Εκτός όμως από κεντρικοί ήρωες, είναι και οι εκπρόσωποι δύο κόσμων, των παιδιών και των ενηλίκων, αλλά και δύο γενεών που συνδιαλέγονται, ανταλλάσσουν εμπειρίες, γνώσεις, συναισθήματα και σκέψεις.
Ο Μανολίτο «όλο ρωτά για το νόημα που έχουν όσα μαθαίνει, ζει, λέει, τραγουδά... Για τα όσα αισθάνεται». Και ο Μανόλο απαντά αλλά και ομολογεί την άγνοιά του. Ο Κοντολέων βάζει τον Μανόλο να είναι συγγραφέας. Εκτός από αυτοαναφορικό σχόλιο, η ιδιότητα του ενήλικου ήρωα χρησιμεύει για να δείξει ότι τα βιβλία, εκτός από «αποθήκες» γνώσεων είναι και χώροι υποδοχής συναισθημάτων και ιδεών, σκηνές μυστηρίων αλλά και «καθημερινών περιπετειών», «κουτιά» που φυλάσσουν αλλά και αποκαλύπτουν μυστικά.
Οι δύο επάλληλες ιστορίες του βιβλίου έχουν ως συνεκτικό ιστό την αγάπη και τη σχέση της με τη φύση. Στην πρώτη, μια παράξενη γυναίκα, μητρική και μαγική μαζί, διηγείται τέσσερις μικρές ιστορίες για τις τέσσερις εποχές του έτους. Μέσα από τα «παραμύθια» της που αποτελούν παραμυθία για τους δύο ήρωες, η κυρά Φύση μιλά για το σπίτι των ανθρώπων, τη γη, που παρουσιάζει πολλές εναλλαγές, μυρωδιές, ήχους και χρώματα. Εκφράζει τη θλίψη της για την αδιαφορία των ανθρώπων γι' αυτό το σπίτι αλλά και την ελπίδα της ότι τα παιδιά τους χτίζουν τα όνειρά τους πάνω στα δικά της σχέδια. Μιλά για την εμψύχωση της φύσης και το ξαναζωντάνεμά της μέσα από την εκδήλωση της αγάπης. Όπως η φύση ζει μέσα στον κυκλικό χρόνο έτσι και οι ηλικίες των ανθρώπων από μικρό, σε μεγαλύτερο και από εκεί σε μεγάλο και ελεύθερο, ανανεώνουν την ίδια την ανθρώπινη φύση και δεν την αφήνουν να σβήσει και να χαθεί. Γιατί «ό, τι αγαπάμε πάντα έρχεται ξανά! Και πάντα ζει».
Η δεύτερη ιστορία, οι 36 αμυγδαλιές, μιλά για μιαν αγάπη που η απουσία της ξεραίνει τα δέντρα-τις αμυγδαλιές αλλά η επιστροφή της τα κάνει να ξανανθίσουν μέσα στο χειμώνα.
Ο Κοντολέων μέσα από αυτό το βιβλίο, αν και θέτει γενικότερα ζητήματα, όπως η φύση και η σχέση της με τον άνθρωπο, η αγάπη και η φροντίδα για τον άλλο, η συνομιλία των γενεών και η μύηση, επιβεβαιώνει ότι είναι και παραμένει «συγγραφέας καθημερινής περιπέτειας», αφού όλα τα παραπάνω ζητήματα που εγείρει αφορούν τον καθημερινό βίο των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων σε ηλικία.
http://diastixo.gr/kritikes/efivika/2218-manolo-kai-manolito
