Ο Μάνος Κοντολέων είναι γνωστός για την τέχνη με την οποία
στήνει τις ιστορίες του. Ο Μανόλο, Μανολίτο και …. Μανουήλ το επιβεβαιώνουν για
μια ακόμη φορά. Μια ιστορία μέσα στην ιστορία, κρυφά νοήματα και φανερός
λυρισμός. Δυο παππούδες που ονειρεύονται ταξίδια κι ένας τρίτος, ο συγγραφέας,
ο οποίος έχει ταξιδέψει αν όχι σ’ όλους εκείνους τους τόπους τους οποίους έχουν
ονειρευτεί οι άλλοι δυο, στους τόπους των βιβλίων σίγουρα. Μια αύρα αόρατη τους
δένει και τους τρείς σ’ αυτή την ιστορία με τα πολλά νοήματα και τις πολλές
αναγνώσεις. Και μέσα σ’ αυτή την αύρα-αγκαλιά τυλίγουν δυο παιδιά, τον μικρό
Μανολίτο κι έναν έφηβο τον Μανόλο, για να τους πάρουν μαζί τους και να τους
προετοιμάσουν τρυφερά, με αγάπη, με υπομονή, για τον κόσμο των ενηλίκων.
Ο ένας περνώντας τους μέσα απ’ τα όνειρα για ταξίδια σε χώρες σαν κι εκείνη με τους παγωμένους ανθρώπους ή εκεί όπου ψήνει ο ήλιος το ψωμί, ο άλλος με ιστορίες για την Δάφνη που ερωτεύτηκε ο θεός Απόλλωνας, για τον Κυπάρισσο που σκότωσε κατά λάθος το αγαπημένο του ελάφι και οι θεοί βλέποντας τον θρήνο του τον λυπήθηκαν και τον μεταμόρφωσαν σε δέντρο που «υψώνεται ίσιο προς τον ουρανό και αργά , τρυφερά γέρνει στο φυσηματάκι του ανέμου και είναι σα να παρακαλεί να έρθει κοντά του ξανά ο φίλος του το ελάφι».
Ο τρίτος παππούς, ο Γ. Βιζυηνός, γλιστράει ανάμεσά τους
καθώς ο χρόνος χάνει την σημασία του, μένουν τα όνειρα τα οποία είναι πάνω και
πέρα απ’ αυτόν, καμιά φορά πάνω και πέρα απ’ τους ανθρώπους. Τα όνειρα και τα
ταξίδια τα οποία μπορεί να κάνει κανείς ακόμη κι αν δεν έχει σαλέψει απ’ την
κορφή του λόφου, σαν τον παππού του Μανουήλ, αρκεί να θελήσει να παραμερίσει το
σκοτεινά υφάδια που μπλέκονται στην ζωή του ανθρώπου ψάχνοντας το φως που
υπάρχει ανάμεσά τους.
Λέει ο Μανόλο, ο συγγραφέας: «Κάποια ταξίδια μπορείς να τα
κάνεις, για κάποια άλλα μπορείς να διαβάσεις. Κάποια θα τα ονειρευτείς. Όλα το
ίδιο θα σε γεμίσουν αν τα αφήσεις μέσα στην ψυχή σου να μπούνε… Διαφορετικά ή
τα έκανες ή διάβασες γι αυτά ή κάποια στιγμή τα λαχτάρησες… Όλα τους θα
χαθούνε…»
Τι όμορφη και αισιόδοξη θεώρηση όχι μόνο για τα παιδιά τα
οποία έχουν πάρει το μονοπάτι της ενηλικίωσης αλλά και για τους ενήλικες, σε
ένα έργο όμορφο από κάθε άποψη, κείμενο, ζωγραφιές καθώς η Ίρις Σαμαρτζή έχει
δέσει αρμονικά με το κείμενο του Μάνου Κοντολέων τις ζωγραφιές της σ’ ένα
βιβλίο που απευθύνεται σε αναγνώστες κάθε ηλικίας.
