Βασίλης Τσιρώνης
"Η θλίψη της λέαινας"
Εκδόσεις ΑΛΔΕ
Είναι ένα ερώτημα που συχνά με απασχολεί. Τα λογοτεχνικά βιβλία που εκδίδονται από μικρούς και μάλιστα περιφερειακούς εκδοτικούς οίκους, ποιοι τα διαβάζουν; Κι όταν μάλιστα το όνομα του συγγραφέα είναι σχεδόν άγνωστο (που τις περισσότερες φορές είναι) πως θα μπορέσει το βιβλίο να βρει τρόπους επικοινωνίας με κάποιον αναγνώστη;
Στα βιβλιοπωλεία -στα μικρά κυρίως- σχεδόν ποτέ δεν θα βρεις βιβλία από μικρούς εκδοτικούς οίκους. Στα μεγάλα βιβλιοπωλεία του κέντρου της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, μπορεί να τα συναντήσεις σε κάποιο πάγκο ή συχνότερα σε κάποιο από τα ράφια τους. ΑΛλά και πάλι γιατί να σταματήσεις σε αυτά, γιατί να ξεκινήσεις τη διαδικασία επιλογής τους, όταν κανείς δεν έχει γι αυτά κάτι γράψει, όταν κανείς γι αυτά κάπως δεν έχει μιλήσει;
Ξέρουμε δα το πως επιλέγουν οι δημοσιογράφοι / κριτικοί των μεγάλων εφημερίδων και περιοδικών τους συγγραφείς και τους τίτλους -με κριτήρια που καθόλου δεν τα χαρακτηρίζει η διάθεση μιας πλουραλιστικής ενημέρωσης των αναγνωστών.
Κι όμως, πολύ συχνά ανάμεσα στις εκδόσεις μικρών εκδοτικών οίκων, ανακαλύπτει κανείς ενδιαφέροντες συγγραφείς.
Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Βασίλης Τσιρώνης.
Εντελώς τυχαία βρέθηκε το μυθιστόρημά του στα χέρια μου (ο έκδότης του μου το είχε προσφέρει όταν γνωριστήκαμε στη Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Θεσσαλονίκης).
Και μια από αυτές τις μέρες, είπα να το ξεφυλλίσω.
Με κέρδισε, το έφτασα ως το τέλος τους.
Ο Βασίλης Τσιρώνης έχει γράψει -διάβασα στο βιογραφικό του - και δυο νουβέλες, που κι αυτές κυκλοφορούν από την κερκυραϊκή ΑΛΔΕ.
Η Θλίψη της Λέαινας είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.
Φιλόδοξο όσο και πρωτότυπο.
Ο συγγραφέας οραματίζεται τρεις ιστορίες που έχουν ως κεντρικό τους πρόσωπο την Μήδεια.
Η μια αφορά την ίδια την έμπνευση συγγραφής της τραγωδίας από τον Ευριπίδη. Οι άλλες δυο είναι σύγχρονες και μάλιστα διαδραματίζονται ταυτόχρονα.
Η σουηδέζα Σιμπίλα που έχει παντρευτεί έλληνα, μαζί του έχει αποκτήσει δυο παιδιά, ξαφνικά βιώνει την προδοσία του άντρα της και οι αντιδράσεις της συγκλίνουν προς αυτές της Μήδειας.
Η Ιφιγένεια, μια μεγάλη ηθοποιός, ετοιμάζεται να ερμηνεύσει στην Επίδαυρο τον τελευταίο της ρόλο -τη Μήδεια. Η ίδια είναι ετοιμοθάνατη καθώς ο καρκίνος της τρώει τα σπλάχνα, αλλά παράλληλα κουβαλά τις τύψεις της για τον θάνατο, πριν χρόνια, του μοναδικού παιδιού της.
Τρεις ιστορίες που φωτίζουν από τρεις διαφορετικές πλευρές τα πάθη της Μήδειας, αλλά και την διαχρονικότητα αυτών των παθών.
Σαφέστατα φιλόδοξο τόλμημα.
Ομολογώ όχι απόλυτα ολοκληρωμένο. Ένα από τα βασικά πρόσωπα –αυτός της Σουηδέζας- δείχνει αμήχανο σε ότι ο δημιουργός του το βάζει να εκτελεί. Επίσης, ο συγγραφέας θα μπορούσε να κρατηθεί σε μια απόσταση από κλισέ κάπως τηλεοπτικής ματιάς.
Αυτά όμως δεν κάνουν το έργο του να υστερεί από άλλα που ιδιαιτέρως έχουν απασχολήσει τα ΜΜΕ.
Η Θλίψη της Λέαινας είναι ένα μυθιστόρημα που διαθέτει πρωτοτυπία θέματος και άνετη αφηγηματική ροή.
Αλλά ο εκδοτικός οίκος θα μπορούσε να είχε σε κάποια σημεία προφυλάξει τις συγγραφικές απειρίες (μια σωστή επιμέλεια είναι πάντα βασικό στοιχείο).
Μα αν μια έκδοση από μικρό εκδοτικό οίκο, γραμμένη από σχεδόν άγνωστο συγγραφέα δεν θα μπορέσει να βγάλει σχεδόν ούτε τα έξοδά της, πώς να ζητήσουμε επιμέλειες που θα ανεβάσουν το κόστος της έκδοσης; Κι αν κάποιοι δεν θα σκύψουν πάνω από αυτά τα βιβλία και καταθέσουν τις κρίσεις τους (αρνητικές ή θετικές), τότε πως ο δημιουργός τους θα κατανοήσει όσα έχει πετύχει μα και τα όσα τυχόν κάπως παρανόησε;
Ας ανοιγόμαστε, λοιπόν, σε επιλογές που δεν θα τις κατευθύνουν κέντρα ποικίλα. Και ας δίνουμε την ευκαιρία σε νέους συγγραφείς να επικοινωνούν μαζί μας.
Η δημοκρατία δεν έχει να κάνει μόνο με την πολιτική -έτσι δεν είναι;
