Είναι από τα βιβλία που διαβάζοντάς το φτάνεις σε κάποιο
σημείο που δε θες να το αφήσεις.. Σε "τρώει" να δεις τι θα συμβεί..
(Το Σάββατο 10/12 διάβαζα ως τις 2:00 και δεν έλεγα να το αφήσω!)
...Τι θα συμβεί στη Στεφανία, στον φίλο της , τον Τονίνο, που
ξεκίνησε για "Σαμποτάζ" μα τελικά συνειδητοποίησε πως όλα τα έκανε να
φαίνονται όπως ήθελε, για να έχει ένα καλό "Καμουφλάζ".
Θα τολμούσα να πω πως είναι "ώριμος", τόσο όσο να
καταλάβει πώς πρέπει να προβάλει τον εαυτό του ως μαθητής, για να είναι αποδεκτός.
Κρύβει το πραγματικό του εγώ για να μην απορριφθεί. Όταν το αποδέχεται
καταστρέφει τον εαυτό του αντιλαμβανόμενος πως δεν κατάφερε να γίνει αυτό που
ήθελε. Δεν έκανε σαμποτάζ!
Η δε Στεφανία, ένα κορίτσι τόσο καθημερινό, πραγματικό,
ρεαλιστικό. Συγκλονιστικά αληθινό. Έρμαιο της μη καθοδήγησης από κάποιον δικό
της, καταλήγει να γίνει αντικείμενο πόθου. Όχι αληθινού, τρυφερού, ζεστού όπως
με τον Κωνσταντίνο. Έτσι νομίζει ότι γίνεται κυρίαρχη του εαυτού της.
Χάνει/διώχνει τον άνθρωπο που ίσως κρύβει μιαν ελπίδα στοργής, αγάπης,
τρυφερότητας. Μπορεί και να τον ζηλεύει που ζει σε μια οικογένεια κανονική που
στις μέρες μας σπάνια βρίσκεις. Κατά βάθος δεν μπορεί να τον εμπιστευτεί
απόλυτα, φοβάται μην την προδώσει όπως οι γονείς της. Το αντρικό πρότυπο το
αμφισβητεί, την έχει απογοητεύσει, την έχει "εγκαταλείψει", έχει
δείξει αδυναμία. Το μητρικό το απορρίπτει.
Και στις δύο περιπτώσεις
-και της Στεφανίας και του Τονίνο- απούσα η οικογένεια. Γονείς που δεν
είναι έτοιμοι για γονείς, άνθρωποι που για άλλα ξεκινούν κι αλλού τραβάνε.
Άνθρωποι που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν σωστά όσα τους τυχαίνουν.
Εξαπατημένοι από το "αμερικανικό όνειρο" της εποχής δεν μπορούν να
βοηθήσουν ουσιαστικά τα παιδιά τους, δεν βρίσκονται δίπλα τους, γιατί αλλιώς
είχαν φανταστεί τη ζωή τους κι αλλιώς τους βγήκε. Επηρεασμένοι από την σκληρή
κρίση -οικονομική και κοινωνική- δεν μπορούν; δεν ξέρουν; να σταθούν στο ύψος
των περιστάσεων. (Νομίζω είναι σκληρή η κριτική μου, ίσως λόγω ηλικίας, ίσως
λόγω του φόβου μην καταλήξω έτσι στα 50 μου!)
Με σόκαρε. Το γεγονός ότι είναι η καθημερινή ζωή πολλών
ανθρώπων, νέων και μη. Ζωές που τρέχουν παράλληλα γύρω μας κι εμείς δεν
γνωρίζουμε. Ή μάλλον όλο και κάτι έχουμε υποψιαστεί, έχουμε ακούσει αλλά το
αφήνουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας γιατί "δε μας αφορά". Δεν
είναι λέμε τα δικά μας παιδιά, η δική μας οικογένεια, οι φίλοι μας. Κι όμως
πόσες φοιτήτριες δεν καταλήγουν έτσι; Πόσοι νέοι σαν τον Τονίνο; Πόσοι
οικογενειάρχες δεν εξαθλιώθηκαν/ώνονται από την κρίση; Ο Κλεάνθης δεν
αυτοκτόνησε όπως άλλοι αλλά σκότωσε αλλιώς τη ζωή του.
Έχω μεγαλώσει σε μια οικογένεια που οι γονείς μου ζουν κι
είναι μαζί 42 χρόνια. Φαντάζομαι όσο μπορώ, πόσο δύσκολο ήταν γι' αυτούς να μη
βάλουν κάποιες φορές τον εαυτό τους πάνω από τα παιδιά τους και να κοιτάξουν να
τα προστατέψουν. Πόσο δύσκολο είναι να καταπνίξεις το θυμό σου, τη δυσαρέσκεια
που νιώθεις στη σχέση σου ενίοτε και να σκεφτείς καθαρά και ψύχραιμα τι είναι
το σωστό για τα παιδιά σου. Για το μέλλον. Εύχομαι να γίνω σαν αυτούς! Και το
βιβλίο αυτό με έκανε να το
συνειδητοποιήσω πολύ έντονα. Εύχομαι οι άνθρωποι να μπορέσουν να βρουν τον
δρόμο τους μέσα σε αυτήν την αμαρτωλή πόλη, σε αυτόν τον αμαρτωλό κόσμο και να
σταθούν στα πόδια τους με αξίες που θα τους βαστούν ακέραιους.
Η ελπίδα που νιώθω ότι τελικά φωτίζει αμυδρά στους νέους μέσα από το μυθιστόρημα αυτό,
εύχομαι να γίνει φλόγα όσο κι αν φοβάμαι για το αντίθετο.
Με δυο λόγια – ο Μάνος Κοντολέων με την ‘Αμαρτωλή Πόλη» του,
με "τάραξε" ευχάριστα κι εποικοδομητικά για ακόμα μια φορά. Όπως στα
20 μου με το άλλο μυθιστόρημά του, το
"Γεύση πικραμύγδαλο".
Δώρα Τρουπή
28 ετών
Δασκάλα
