"...Να έχει πεθάνει; Ανήκουστο! Δεν πεθαίνουν εύκολα άνθρωποι σαν κι αυτόν, η φύση τους θωράκισε χαλύβδινα, προορίστηκαν για άτρωτοι, για ραφιναρισμένοι παίκτες. Κι αν τώρα εξαφανίστηκε, σίγουρα παίζει κάπου..."
Νένη Ευθυμιάδη 'Αθόρυβες Μέρες' ,
Σπάνια συνάντησα συγγραφέα που το έργο του και η ζωή του να ταιριάζουν απόλυτα.
Και λίγοι, ελάχιστοι είναι οι συγγραφείς που γνωρίζω και με τους οποίους μαζί τους με έδεσε μια αληθινή φιλία.
Η Νένη Ευθυμιάδη ένας από αυτούς και μάλιστα ο πιο παλιός. Από το Δημοτικό γνωριζόμαστε. Φίλοι γίναμε όταν εκείνη κυκλοφόρησε τις "Αθόρυβες Μέρες" της.
Τα βιβλία της Νένης Ευθυμιάδη έχουν βρει τη θέση τους στη νεοελληνική πεζογραφία μας.
Εκείνο που κυρίως τα χαρακτήριζε ήταν κάτι το αντισυμβατικό.
Ακριβώς το ίδιο στοιχείο που και η ίδια ως προσωπικότητα διέθετε.
Τα βιβλία της θα μπορώ να τα διαβάζω όποτε το θέλω.
Τη φωνή της όμως -τόσο ιδιαίτερα βραχνή- δεν θα την ξανακούσω.
Μήτε το γέλιο της -μια πηγαία κατάθεση χαράς.
Και βέβαια την ίδια την εικόνα της -μια τόσο ιδιαίτερα όμορφα ντυμένη γυναίκα.
Και ασφαλώς, τα λόγια της, οι σκέψεις της... Πάντα άναρχα αισιόδοξες ή αισιόδοξα άναρχες ακόμα κι όταν το Τέλος την περικύκλωνε.
Πριν από ένα περίπου μήνα τη συνόδεψα στην τελευταία της έξοδο. Προσκεκλημένος της. Ηλιόλουστο μεσημέρι με συντροφιά λίγους, λιγότερο κι από ελάχιστους καλούς φίλους. Οι διαχρονικά και αθόρυβα στενοί... Το φαγητό ελαφρύ και κουβεντούλες που θέλανε να αγνοούν...
Δεν ξέρω για εκείνη, αλλά εγώ δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν η τελευταία φορά που θα συναντιόμαστε. Τα σημάδια ήταν ολοφάνερα, μα ίσως να πίστευα πως -όπως πάντα- η Νένη για ακόμα φορά θα ανέτρεπε τη ροή των γεγονότων.
Αλλά η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα... Η Νένη, όμως, ως μυθιστορηματική ηρωίδα θα είναι δίπλα μου για όσα χρόνια θα συνεχίσω να ζω...
Μη γελάς Νένη... Αφού για μια ακόμα φορά -αθόρυβα- θα συμφωνήσεις μαζί μου.
