Πρέπει να το παραδεχτώ!
Είναι ιδιαίτερα συγκινητικό το να ακούς τα όσα δήλωσε ο Γκοντάρ για την Ελλάδα, όταν μάλιστα είσαι ο ίδιος Έλληνας.
Αλλά, μετά σκέφτηκα... 'Ολα όσα λέει αφορούν εμένα; Και τη γυναίκα μου, τα παιδιά μου; Τους γονείς, τους συγγενείς μου, τους φίλους μου; Τους γνωστούς, τους συναδέλφους, τους γείτονές μου;
Όλους που συναντώ στα μαγαζιά, στα καφενεία;
Τους συνταξιδιώτες μου, αυτούς που περπατούν δίπλα μου στα πεζοδρόμια, εκείνους που είναι μπλοκαρισμένοι, σαν κι εμένα, τα πρωϊνα στην Εθνική;
Όλα όσα είπε ο Γκοντάρ, όλους εμάς αφορούν;
Α, μα δεν το νομίζω!
Γιατί εμείς είμαστε που προσπαθούμε να βρούμε τρόπους εύκολους και ανέξοδους για να κάνουμε τις δουλειές μας.
Εμείς που χτίζουμε τα αυθαίρετα, εμείς που παρκάρουμε στα πεζοδρόμια, εμείς που δεν δίνουμε αποδείξεις, ούτε και ζητάμε, εμείς που βρίζουμε τον οδηγό που του έσβησε το αυτοκίνητο μπροστά στο φανάρι, εμείς που την τελευταία στιγμή πληρώνουμε (αν πληρώνουμε) τους λογαριασμούς μας, εμείς που δανειστήκαμε για να έχουμε ένα Καγιέν ή μια πισίνα ή για να κάνουμε ένα ταξίδι στη Σαγκάη, ψώνια από επώνυμα μαγαζιά και γεμίζουμε τα μοδάτα μπαρ τα βράβια των σαββάτων.
Εμείς που αδιαφορούμε για την κατάντια των νοσοκομείων μας, τα χάλι των σχολειών μας, τη βρώμα των δρόμων μας, την ασυνέπεια των ΜΜΜ, την ασυδοσία των ΜΜΕ.
Εμείς που θεοποιούμε όσους μας προτείνουνε, εμείς που που δεν έχουμε ιστορική μνήμη, μήτε οικολογική συνείδηση, μήτε ουμανιστικά οράματα.
Εμείς που διαλέγουμε λάθος κυβερνήτες και όταν το καταλάβουμε τους αλλάζουμε με μια ακόμα λάθος επιλογή μας.
Εμείς όλα αυτά.
Εμείς; Μα τότε τί στο καλό είπε ο Γκοντάρ. Για ποιους μιλούσε;
Λυπάμαι Ζαν - Λυκ, αλλά θα διαφωνήσω μαζί σου.
Λάθος με μέτρησες. Λάθος μας μέτρησες.
Άσε μας να πληρώνουμε τα λάθη μας.
Άσε μας να έχουμε την τελευταία μας ελπίδα -τους βαρβάρους
