Είμαι ένας άνθρωπος που πέρασε σχεδόν όλη του τη ζωή μέσα στα βιβλία και με πολλές μάλιστα ιδιότητες. Μια από αυτές (η δεύτερη πιο σημαντική μετά από εκείνη του παθιασμένου αναγνώστη) είναι του συγγραφέα.
Από το πρώτο βιβλίο μου που κυκλοφόρησε, φρόντισα να πάω στην εφορία και να δηλώσω ως επάγγελμά μου αυτό του συγγραφέα.
Ναι, μου αρέσει να μπορώ να ζω (ή έστω να συ-ζω) από τα έσοδα των βιβλίων μου. Δεν θέλω επιχορηγήσεις και άλλες κρατικές ή ημικρατικές συμπαραστάσεις. Θέλω να έχω πάνω στις πλάτες μου το τόλμημα να αναζητώ χρηματική επιβράβευση από έργα στα οποία έχω προσφέρει την ψυχή μου. Άλλωστε ως συγγραφέας 'εκδίδομαι' -δεν το ξεχνώ.
Δεν κάνω παραχωρήσεις προς μια εμπορικότερη γραφή. Αλλά σαφώς συμπαρίσταμαι στους εκδότες μου οι οποίοι χρηματοδοτούν (δεν το ξεχνώ ούτε αυτό και δεν το παραβλέπω* θάλεγα πως το θαυμάζω, μιας κι εγώ δεν τολμώ το όποιο χρηματικό ρίσκο) τα έργα που εγώ γράφω σπρωγμένος από εσωτερικές ανάγκες.
Αλλά στις μέρες μας η εμπορευματοποίηση έχει ... κτυπήσει κόκκινο. Και έτσι κάθε κίνηση, κάθε τάση αμφισβήτησης της οικονομικής παντοδυναμίας, κάθε ιδέα που επιζητά μια άλλη έκφραση -ναι, όλα αυτά και τα θαυμάζω και τα εκτιμώ και θέλω να τα βοηθώ. Ίσως και με ένα μέρος της ψυχής μου (και όχι μόνο) να θέλω να συμμετέχω.
Μέσα σε μια τέτοια λογική στέκομαι δίπλα στις Εκδόσεις Δήγμα.
Στον ιστότοπο των εκδόσεων αυτών:http://ekdoseis-digma.blogspot.com/2009/11/blog-post_4880.html#more
μεταξύ των άλλων διαβάζουμε:
Οι εκδόσεις δήγμα ξεκίνησαν το φθινόπωρο του 2009.
Οι εκδόσεις δήγμα στηρίζονται στην εθελοντική και απλήρωτη εργασία των συντελεστών τους και λειτουργούν στη βάση της ανθρώπινης σχέσης και της αλληλοπροσφοράς.
Οι εκδόσεις δήγμα είναι αυτοχρηματοδοτούμενες και μη κερδοσκοπικές. Τα όποια έσοδα του κάθε βιβλίου (είτε καλύπτουν το κόστος του είτε όχι) θα αναχρηματοδοτούν το επόμενο βιβλίο του ίδιου συγγραφέα. Έτσι, αν αντέξουν, σε βάθος χρόνου θα συγκεντρώσουν ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς του κάθε συγγραφέα τους, το οποίο θα είναι προσβάσιμο σε όποιον θελήσει να το βρει.
Μπορεί κανείς να δει το όλο εγχείρημα ως μία προσπάθεια αυτόνομης παρουσίας μέσα σε μια εκδοτική πραγματικότητα, μια «βιβλιοπαραγωγή» που με το (προσχηματικό ή πραγματικό) επιχείρημα της «αναλογίας κόστους-κέρδους» αποκλείει εκφραστικές απόπειρες που δεν απευθύνονται/υπάγονται στο προ-ετοιμασμένο/προ-κατασκευασμένο «αναγνωστικό κοινό». Όλες αυτές οι απαίσιες λέξεις («βιβλιοπαραγωγή», «αναγνωστικό κοινό», «αγορά», «αναλογία κόστους-κέρδους») από καιρό έχουν κουράσει τους συντελεστές του δήγματος , οι οποίοι, ως μεγάλα παιδιά πια, διεκδικούν το δικαίωμά τους όχι μόνο να μην τις προφέρουν (που, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν το έκαναν) αλλά και να μην τις ακούν.
Τα βιβλία των εκδόσεων δήγμα (λογοτεχνία εν αρχή και –ενδεχομένως– δοκίμιο σε μια επόμενη φάση), ανεξάρτητα από την έντυπη έκδοσή τους, μπορούν να κυκλοφορούν στο Ίντερνετ και να αναπαράγονται ελεύθερα από κάθε «πνευματικό δικαίωμα» (άλλη απαίσια λέξη). Οι έντυπες εκδόσεις θα συνεχίσουν να υπάρχουν για λίγο – ας πούμε για μια δεκαετία: στον (ήδη παρόντα και διαρκώς ελαύνοντα) κόσμο των ηλεκτρονικών αυτο-εκδόσεων μηδενικού κόστους, η έννοια του «πνευματικού δικαιώματος» θα είναι μια παλιά μπούρδα. Μας ανήκει ό,τι αγαπήσαμε με πάθος μεγαλύτερο από την ασφάλεια της ιδιοκτησίας μας: ακόλουθα, ο χρόνος ανήκει σε όσους τον χάνουν κι η γη σε όσους την περπάτησαν αφήνοντας πίσω τους χνάρια ή ανάσες, μα όχι σύνορα.
Μας ανήκει ό,τι αγαπήσαμε με πάθος μεγαλύτερο από την ασφάλεια της ιδιοκτησίας μας
Μου αρέσει αυτή η φράση. Σκέφτομαι πως είναι ανεδαφική και για τώρα, αλλά και για μετά δέκα χρόνια. Μα ακριβώς γι αυτό και επειδή κάποιοι νέοι άνθρωποι την υποστηρίζουν, γι αυτό και μου αρέσει και όχι μόνο ως φράση, αλλά και ως ιδέα. Ποιος δεν αγαπά τα όνειρα; Σκέφτομαι, λοιπόν, πως θα ήταν όμορφο να προσπαθήσω κι εγώ να ονειρευτώ... Να την εφαρμόσω... Ίσως όχι σε όλο το έργο μου -δεν θα το μπρορούσα, άλλωστε, και για πρακτικούς λόγους. Άλλωστε, δεν αλλάζει κανείς επάγγελμα στα 65 του χρόνια!... Αλλά ένα, δυο βιβλία μου;... Από αυτά που επειδή με τον τρόπο τους ακραία ονειρευτήκανε, κάπου σπάσανε τα μούτρα τους. Σε αυτά θα τους άξιζε μια τέτοια εκδοτική νέα πορεία.
Μια νεότητα που έρχεται να μπολιάσει κάτι που γερνάει. Έτσι λέω, να το δω.
Και υποδέχομαι την Άνοιξη του 2011 με αισιοδοξία -υπάρχουν ακόμα άνθρωποι με οράματα.
