Είναι ωραίο να ζεις μέσα σε αυτό που αγαπάς .
Τα τελευταία επτά περίπου χρόνια, μαζί με την οικογένειά
μου, ήρθα να μείνω σε μια περιοχή της Κηφισιάς –στις Αδάμες.
Το σπίτι που φτιάξαμε μας χαρίστηκε από την αγάπη εκείνων
που είχαν φροντίσει να γνωριστούμε, κι
εμείς με τη σειρά μας ονειρευτήκαμε και πάντα ελπίζουμε να είναι για πολλά, πολλά χρόνια όχι μόνο η
δική μας κατοικία, αλλά και ο χώρος που θα δούνε τα παιδιά και τα εγγόνια μας
τα όνειρά τους να παίρνουν σάρκα και οστά.
Στη συγκεκριμένη, μάλιστα, περιοχή είχα γνωρίσει πριν από χρόνια πολλά τη
γυναίκα μου και στο σημείο του Κηφισού που τότε είχαμε ανταλλάξει τα πρώτα μας
ερωτόλογα, σήμερα εκείνη κι εγώ κάνουμε τους απογευματινούς περιπάτους μας.
Την καθημερινότητά μου την φροντίζουν, ακόμα, οι ίσκιοι των πλατανιών στους δρόμους γύρω
από το Άλσος, οι μυρωδιές των cappuccino από τα καφέ του
κέντρου της πόλης και οι όμορφες συζητήσεις για βιβλία με φίλους παλιούς και
νέους σε κηφισιώτικα σπιτικά ή σε αίθουσα της οικίας Δροσίνη.
Ζω, λοιπόν, σε ένα ιδιαίτερα συναισθηματικά φορτισμένο για
μένα μέρος και είναι φυσικό να αισθάνομαι το πιο προσωπικό χώρο του σπιτιού μου
–το γραφείο μου- πως είναι ο χώρος όπου δημιουργώ ενώνοντας το δικό μου χτες με
το δικό μου αύριο.
Από το παράθυρο μου βλέπω την Πάρνηθα και ακούω τα πουλιά
που έχουν φτιάξει τις φωλιές τους στις όχθες του ποταμού.
Μου αρέσει –πάντα μου άρεσε- μέσα στα βιβλία μου να
τοποθετώ πρόσωπα που αγαπώ και μνήμες
δικές μου - όνειρα που θέλω να τα δω να γίνονται αλήθειες. Έτσι ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή πως θα
έγραφα ένα βιβλίο όπου σε αυτή τη γειτονιά θα έβαζα τον πιο πρόσφατο από τους
ήρωές μου –τον ηλικιωμένο συγγραφέα Μανόλο- να συναντιέται με ένα μικρό,
αξιολάτρευτο αγόρι, τον Μανολίτο.
«Μανόλο και Μανολίτο»,
λοιπόν… Ο παππούς, που είμαι, κι ο
εγγονός, που έχω, γίνανε μέσα στις
σελίδες ενός μυθιστορήματος φιλαράκια και σεργιανούνε στην ακροποταμιά που μου
χάρισε ένα έρωτα, τόσο ζωντανό ώστε να υπάρχει –αυτός όπως η
εφημερίδα Κηφισιά - κοντά μισό αιώνα
τώρα.
Εξερευνούν, λοιπόν, οι δυο μου ήρωες τη γειτονιά του ποταμού
και συναντούν μια γυναίκα που λέει διαχρονικές ιστορίες, μα και σ΄ ένα κτήμα με
αμυγδαλιές επιβεβαιώνουν την παντοδυναμία της Αγάπης.
Έγραψα πιο πάνω πως είναι ωραίο να ζεις μέσα σε αυτό που
αγαπάς.
Λοιπόν, η Κηφισιά είναι ο τόπος που αγαπώ και που μου αρέσει
να ζω μιας και από τη μια έχει ανάμεσα της φίλους καλούς που μαζί τους
μοιράζομε τις αναγνώσεις των βιβλίων μου και τα μυστικά της ψυχής μου, ενώ από
την άλλη έχει το σπίτι που κρύβει μέσα
στα σπλάχνα του μνήμες αγαπημένων
προσώπων και όνειρα για ένα απλό, ανθρώπινο μέλλον.
Λογικό όλα αυτά να περνάνε και μέσα στα βιβλία που γράφω
τώρα πια στα χρόνια της συγγραφικής μου (και όχι μόνο) ωριμότητας.
Η Κηφισιά, λοιπόν,
έγινε η τωρινή –και ελπίζω κι εύχομαι- και η τελευταία πατρίδα μου.
Την ευχαριστώ που με φιλοξενεί.
(Δημοσιεύτηκε στο επετειακό τόμο "50 Χρόνια" της Εφημερίδας "Κηφισιά", τον Μάρτιο του 2014)
