Καιρό το είχα το μικρό αυτό βιβλίο -γύρω στις 110 είναι οι σελίδες του- στη βιβλιοθήκη μου.
Θυμάμαι πως το είχα διαλέξει όταν πήγα να αλλάξω ένα λεύκωμα που μου είχαν κάνει δώρο.
Στο βιβλιοπωλείο δεν υπήρχαν οι δυο, τρεις τίτλοι που είχα κατά νου να πάρω κι έτσι άρχισα να ψάχνω στα ράφια του για να ανακαλύψω κάποια άλλα μυθιστορήματα που τυχόν θα με ενδιέφεραν.
Ο τίτλος ήταν το πρώτο στοιχείο που τράβηξε την προσοχή μου -"Χειμωνιάτικη πόλη". Όπως και να το δει κανείς είναι τίτλος που σου δημιουργεί τη διάθεση να αφεθείς σε μια υπόγεια διαδρομή.
Μετά ήταν ο εκδότης του. Οι "Ροές" είναι ένα μικρός εκδοτικός οίκος -και μου αρέσει να υποστηρίζω τους μικρούς σε κάθε κοινωνική, καλλιτεχνική, εμπορική απόφασή μου.
Κι άλλωστε η φίλη και καλή ποιήτρια και συγγραφέας παιδικών ιστοριών Παυλίνα Παμπούδη, κάπου εκεί μέσα στις "Ροές" κατοικοεδρεύει.
Και βέβαια ήταν το θέμα του -η ζήλια μέσα στο γάμο. Έχω κι εγώ ασχοληθεί με αυτό το θέμα. Το τελευταίο μυθιστόρημά μου που, μέχρι τα τώρα, κυκλοφόρησε, το "Λεβάντα της Άτκινσον" με ένα τέτοιο θέμα ασχολείται.
Άρα μου κέντρισε το ενδιαφέρον να δω πως το ίδιο αυτό θέμα το χειρίζεται ένας συγγραφέας από τον μακρινό Ισημερινό (κάποτε αυτή τη χώρα, στα επιτραπέζια παιχνίδια της παιδικής μου ηλικίας, τη λέγανε Εκουαντόρ). Και μάλιστα ένας συγγραφέας σχεδόν συνομήλικός μου.
"Η προέλευση του βιβλίου ενέχει στοιχεία εξωτισμού" σημείωνε ο Νίκος Βατόπουλος στην κριτική που είχε δημοσιεύσει στην Καθημερινή.
Αλλά στο τέλος θα ομολογήσει πως "Είναι μια κανονική ιστορία με κανονικούς ήρωες"
Κι έτσι είναι.
Ό,τι περιγράφεται μέσα στο μυθιστόρημα όχι μόνο έχει μια διαχρονική επικαιρότητα, αλλά παραπέμπει σε αυτά που κι εμείς, εδώ, στον ευρωπαϊκό νότο, ζούμε... Ζούμε ή αν θέτε ζήσαμε. Σκεφτόμαστε ή αν θέτε σκεφτήκαμε. Αντιμετωπίζουμε ή αν θέτε αντιμετωπίσαμε.
Η δεκαετία του '70 στον Ισημερινό, πόσο μοιάζει με τη δική μας δεκαετία του '90.
Κι αν είχε διαβάσει κανείς το τι έγινε μετά το '70 στον Ισημερινό, θα μπορούσε ίσως να μάντευε το τι θα συνέβαινε στην Ελλάδα του 2000.
Ένα από τα πράγματα που με γοητεύουν στη λογοτεχνία, είναι κι αυτό...
Πίσω από μια ιστορία οικογενειακής ζήλιας, να ανακαλύπτεις πολιτικές αποφάσεις και κοινωνικές αναταράξεις.
Το μυθιστόρημα μου άρεσε. Αλλά μου μένει πάντα μια νοσταλγία... Το Εκουαντόρ των επιτραπέζιων παιχνιδιών της παιδικής μου ηλικίας, δεν επιστρέφει πια.
Στη θέση του μια άλλη γοητευτική ονομασία -Χειμωνιάτικη πόλη.
Αλλά - το ξέρω και το αποδέχομαι- όλες οι γοητείες δεν είναι ίδιες.
Τι κρίμα!
