Μαρία Φακίνου
«Ανατομία κόρης»
Νουβέλα
Εκδόσεις Αντίποδες
Ως νουβέλα χαρακτηρίζει η
ίδια η συγγραφέας και ο νέος της εκδοτικός οίκος (τα δυο προηγούμενα
βιβλία της Μαρίας Φακίνου είχαν
κυκλοφορήσει από τον Καστανιώτη) αυτό το ολίγων σελίδων κείμενό.
Θα μπορούσε κάποιος να το
χαρακτήριζε και ως συλλογή σύντομων διηγημάτων ή και ακόμα ως σπονδυλωτό
αφήγημα.
Ο κεντρικός –μια και ο μόνος-
άξονας που διαπερνά όλες τις σελίδες είναι η ανίχνευση στιγμών της ζωής μιας
ανήλικης κόρης, ενός κοριτσιού από τα πρώτα παιδικά του χρόνια ως την είσοδο
στην εφηβεία.
Ο κόσμος ενός ατόμου σε αυτή
την ηλικία είναι κυρίως ο μικρόκοσμος της οικογένειας. Πατέρας, μητέρα,
αδελφός. Μέσα από τον τρόπο που βιώνει τις σχέσεις όλων αυτών των ανθρώπων θα
διαμορφωθεί τελικά και η ενήλικη προσωπικότητα και η στάση της απέναντι σε ένα πλέον ευρύ περίγυρο.
Η Μαρία Φακίνου μαζί με τις
καταγραφές συναισθημάτων, συνθέτει συγχρόνως και τον τρόπο ζωής μιας μέσης οικογένειας
της δεκαετίας του ’80.
Οι πρώτες προσπάθειες
εκσυγχρονισμού των οικογενειακών σχέσεων
καθώς η ελληνική κοινωνία ανοίγεται προς τις επιδράσεις της δυτικής
κουλτούρας, φέρνουν στην επιφάνεια και την δυνατότητα ενός παιδιού να
διαμορφώνει και τον τρόπο που οι άλλοι θα το αντιμετωπίσουν όπως και τον
αντίστοιχο τρόπο που το ίδιο χειρίζεται τους άλλους.
Η συνειδητοποίηση της
γυναικείας ταυτότητας, η αντιπαλότητα των φύλων, το ξύπνημα της
σεξουαλικότητάς, η διεκδίκηση του μυστικού μιας ιδιωτικής θέασης του κόσμου
–όλα αυτά έρχονται με ένα ασθμαίνοντα τρόπο να αναζητήσουν την αναγνώρισή τους.
Και τελικά η ενηλικίωση διαμορφώνεται προτού
εικονογραφηθεί.
Μάθαμε ότι τα όρια είναι ρευστά, δεν ωφελεί να τα
θέτουμε εκ των προτέρων. Μέχρι σήμερα
φαντάζομαι αυτή την εικόνα, των ορίων, σαν ένα αφρισμένο νερό που
γίνεται χωμάτινο παρασύροντας στην πορεία του χαλίκια, συρματοπλέγματα, σχέσεις
Έχουμε, λοιπόν, μια
ενδιαφέρουσα χαρτογράφηση της διαμόρφωσης της θηλυκής ταυτότητας των γυναικών
που σήμερα είναι κάπου γύρω στα σαράντα τους χρόνια.
Μα το ίδιο ενδιαφέρουσα είναι
και η αφηγηματική τεχνική.
Μικρά κείμενα, σύντομες
προτάσεις, επιλογές καθημερινότητας που σηματοδοτούν το διαχρονικό αποτύπωμα.
Η πεζογραφία την ώρα που με
καθαρότητα εκφράζεται, την ίδια στιγμή λες και φλερτάρει με την ποιητική φράση.
«Έμαθα το σπίτι μας
ψηλαφίζοντάς το»
«… προετοιμάζοντας τον εαυτό μου για την καταιγίδα που
ακόμα δεν είχε χτυπήσει τον Κήπο της Εδέμ»
«Τα γκαρσόνια της παραθαλάσσιας ταβέρνας κάθονται
ακουμπώντας τα ξυπόλυτα πόδια πάνω στα παπούτσια τους. Καπνίζουν και αστειεύονται
μεταξύ τους. Ένα γκέτο»
Μια πρόταση ανανέωσης της
αφηγηματικής φόρμας όπου ξεκάθαρα επιζητά την συμμετοχή του αναγνώστη ώστε να
απελευθερωθεί η δυναμική μιας σύγχρονης λογοτεχνίας.
