-Από την ουτοπία της ευτυχίας που ζήσαμε στην ανασφάλεια της
εποχής που ζούμε. Αυτό περιγράφει η «Αμαρτωλή Πόλη»;
Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι αυτός ο κεντρικός άξονας
του μυθιστορήματος. Μόνο που αυτό το οποίο ζούμε στην εποχή μας –τουλάχιστον
αυτό το οποίο ζούνε οι ήρωές μου- είναι και κάτι παραπάνω. Κάτι που έχει να
κάνει με την απώλεια της ίδιας τους της ταυτότητας ή με άλλα λόγια την απώλεια
της αυτοεκτίμησης. Γιατί πιστεύω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα που αυτόν τον καιρό
βιώνουμε είναι ακριβώς αυτό –έχουμε χάσει τις αξίες που ο καθένας μας πάνω τους
είχε στηρίξει τη ζωή του.
-Μια τετραετία στον
φόβο και τον τρόμο της πολυεπίπεδης κρίσης;
Ναι, σωστά χαρακτηρίζετε την κρίση πολυεπίπεδη. Είναι κρίση
οικονομική, είναι κρίση κοινωνική, είναι κρίση ατομική. Αλλά κάποια στιγμή θα
πρέπει, εμείς οι απλοί άνθρωποι, να σκεφτούμε πως ναι μεν πρέπει να ζητήσουμε να λυθούν τα οικονομικά και
κοιωνικά ζητήματα, αλλά δίπλα σε αυτά να αντιμετωπίσουμε και τα προσωπικά. Και ίσως αν βρούμε ισορροπία με
τον εαυτό μας να καταφέρουμε να επηρεάσουμε και τα κέντρα λήψης αποφάσεων.
-Οι πρωταγωνιστές του έργου, διαφορετικοί ηλικιακά, οδηγούν τους εαυτούς τους σε ακραίες
καταστάσεις;
Ναι σε ακραίες. Και είναι λογικό. Όταν ένα πλάσμα φοβάται και δεν κατανοεί τους
λόγους που τον έχουν οδηγήσει στην περιοχή του τρόμου, όταν κινδυνεύει η
ατομική του επιβίωση, είναι λογικό να αντιδρά με βίαιο τρόπο, συχνά
αυτοκαταστροφικό και εν τέλει ακραίο.
Αλλά –θέλω αυτό να το τονίσω- ο χαρακτηρισμός ‘αμαρτωλή’ δεν
αφορά κάποια πράξη ήρωά μου, αλλά την
ίδια την Πόλη. Εδώ χρησιμοποιώ τον όρο ‘πόλη’ με τη σημασία του Κράτους, της
Πολιτείας. Που αν και θα όφειλε να προστατεύει τους πολίτες της, τους αφήνει
χωρίς καμιά βοήθεια. Γι αυτό και είναι αμαρτωλή.
-Απευθύνεστε σε εφήβους και ενήλικες; Γιατί αυτή η τακτική;
Μα δεν μπορούσα να κάνω διαφορετικά αφού αποφάσισα να
ασχοληθώ με την κρίση για την οποία μιλάμε. Μια κρίση που τελικά χτυπά όλους
τους πολίτες. Ενήλικες, εφήβους και παιδιά. Άρα θέλησα και το μυθιστόρημά μου
και να το στηρίξω σε εκπροσώπους δύο διαφορετικών γενεών, αλλά και να αναζητήσω
τρόπους σε διαφορετικές ηλικίες
αναγνωστών συγχρόνως να απευθύνεται.
-Το crossover το ξεκινήσατε το 1996, με επιφυλακτικούς
βιβλιοπώλες. Μια εικοσαετία μετά φαίνεται ότι πείστηκαν;
Ελπίζω. Σίγουρα υπάρχει μια ωριμότητα στη συμπεριφορά και
των αναγνωστών και των βιβλιοπωλών. Αλλά είναι νωρίς ακόμα για να έχουμε απτά
αποτελέσματα. Δεδομένο πάντως είναι πως ολοένα και κάποιοι ουσιαστικοί τίτλοι
αυτού του είδους του μυθιστορήματος κυκλοφορούν από διάφορους εκδότες και που
έχουν γραφτεί κυρίως από ξένους συγγραφείς, αλλά και κάποιους ακόμα έλληνες.
-Εκτός από το συναίσθημα αφήνει και στη σκέψη τραύματα η
βαρβαρότητα της εποχής μας;
Μα τα πιο βαθιά τραύματα είναι αυτά της ψυχής. Αυτά που
αλλοιώνουν τα συναισθήματα. Και που μπορεί κανείς να τα διακρίνει ακόμα και σε
καθημερινές, απλές στιγμές Στον τρόπο
οδήγησης, στον τρόπο χαιρετισμού, στο παιχνίδι των παιδιών, στις φιλίες των
ενηλίκων.
-Η κρίση θα αφήσει τραύματα ή θα μας βοηθήσει να υπερβούμε
την οδύνη και την καταστροφή;
Δεν είμαι μελλοντολόγος. Και τι θα πει ‘θα μας αφήσει
τραύματα’; Σε ποιους; Στους ηλικιωμένους, στους μεσήλικες, στους νέους, στα
παιδιά;… Ζούμε ένα άγριο σήμερα. Ζούμε τον βιασμό κάθε αξίας και την καταπάτηση
κάθε ιδεολογίας που πάνω τους στηρίχτηκε ο Δυτικός Πολιτισμός μας. Πώς μπορώ να
πω εγώ ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Δεν την ξέρω… Ίσως και δε θα τη μάθω ποτέ…
Δε θα προλάβω.
-«Και οι ποιητές, τι να σου κάνουν σε τόσο μικρόψυχους
καιρούς» αναρωτιόταν ο Χέλντερλιν. Οι συγγραφείς τι λένε;
Και οι συγγραφείς άνθρωποι είναι. Εγώ να ρωτήσω τι κάνουν
όλοι οι άλλοι. Οι γιατροί, οι καθηγητές, οι μηχανικοί, οι έμποροι, οι
υπάλληλοι; Όλοι μας είμαστε μέλη μιας ενότητας. Της κοινωνίας. Τι κάνει –ρωτώ
εγώ- η κοινωνία;
-Τελικά για ποια Ελλάδα θρηνούμε σήμερα;
Προσωπικά δε θρηνώ την Ελλάδα. Θρηνώ τους πολίτες του κόσμου μου…
-Στις επώδυνες πορείες αυτογνωσίας, σαν αυτή που περιγράφετε
στο βιβλίο σας, τι ρόλο παίζει το κείμενο και η ανάγνωση;
Ανάλογα το τι γενικότερο ρόλο παίζουν στη ζωή ενός ανθρώπου.
Στη δική μου περίπτωση –μόνο για μένα μπορώ να μιλήσω- παίζουν ρόλο
καθοριστικό. Ζω για μένα σημαίνει γράφω και διαβάζω. Και πάλι για μένα , γράφω
και διαβάζω σημαίνουν ζω.
Ευχαριστώ
Γιώργος Κιούσης
