Ο περίπατος που πια δεν κάνω

Μεγάλωσα σε μια γειτονιά λίγο πιο πάνω από το Ζάππειο. Όταν ήταν να κατέβω μαζί με τους δικούς μου στο κέντρο της Αθήνας, παίρναμε το λεωφορείο. Η διαδρομή που αυτό ακολουθούσε πέρναγε, πάντα, δίπλα από τον Εθνικό (τότε ακόμα Βασιλικό) Κήπο.
Κοιτούσα τα δέντρα, τις σιδερένιες πύλες των εισόδων του, τα σκουροπράσινα κάγκελα που τον περιφράσσανε. Πίσω απ΄ όλα αυτά άρχιζε ένας άλλος κόσμος. Κάποια στιγμή με πήγανε κι εμένα να σεργιανίσω στα μονοπάτια του και να ταίσω με το κουλούρι τις πάπιες στη κεντρική του λιμνούλα.
Μια σχεδόν παραμυθένια εικόνα απλώθηκε μπροστά στα μάτια μου. Η ποικιλία του πράσινου, η ασύμμετρη συμμετρία των δενδροστοιχιών, οι ήχοι από τα φτερουγίσματα των πουλιών και η απόμακρη ηρεμία των κύκνων που τους παρατηρούσα να διασχίζουν τα στεκούμενα νερά…
Κάποτε αυτός ο κήπος ανήκε μόνο σε λίγους! Δεν μπορούσα να το πιστέψω…
Τα πρώτα μου μαθήματα δημοκρατίας τα πήρα καθώς μάθαινα πως ο Κήπος από πάρκο των βασιλιάδων μετατράπηκε σε κήπο για τον λαό.
Πολλές, πάμπολλες είναι οι φορές που έχω περπατήσει στα δρομάκια του -και με ανόμοιες καιρικές συνθήκες. Λιακάδα, ψιλόβροχο, κρύο…
Μέσα στον Κήπο αναζήτησα τη μοναξιά μου, ταξίδεψα τον έρωτα, χαμογέλασα στα παιδιά μου, αναλογίστηκα τους καημούς και τα πάθη μου. Από τα πολλά του πρόσωπα, τελικά, έχω κρατήσει το πιο μυστηριακό -αυτό που το συναντώ στις πιο σκιερές αλέες και στα πιο απόμερα παγκάκια. Ζευγαράκια που αδιαφορούν για το βλέμμα μου, μονήρεις τύποι που τους τρομάζει η περιέργειά μου, η ερημιά που αναμένει τις σκέψεις μου.
Αλλά, σπάνια πια επισκέπτομαι τον Κήπο. Αποφεύγω να έρχομαι σε άμεσο αντίκρισμα με ότι ίσως με κάνει να σκέφτομαι επικινδύνως. Προτιμώ να τον παρακάμπτω. Η κίνηση των λεωφόρων περιορίζει τη διάθεση της ψυχής να καλπάσει. Και εκείνη η είσοδος του ΜΕΤΡΟ σου εγγυάται την κάθοδο σε ένα προγραμματισμένο ταξίδι.
Προς τι να διακινδυνεύω το ξόδεμα του χρόνου μου διασχίζοντας κυκλικούς δρομίσκους, που αν τους αφεθείς ίσως σε επαναφέρουν από εκεί που είχες ξεκινήσει;