Γράφει η Ηρώ Παπαμόσχου
http://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=212245-1
Βιβλίο συγκλονιστικό και καλογραμμένο. Που δεν αφήνει τον αναγνώστη να το παρατήσει πριν το τελειώσει.
Σκληρό και ευαίσθητο συνάμα. Δεν είναι απλώς βιβλίο ενηλικίωσης όπως γράφει ο συγγραφέας. (εκτός κι αν πρέπει να ενηλικιωθούν και οι ήδη ενήλικες)
Είναι βιβλίο δυνατό, που χτυπά το κατεστημένο, που δεν φοβάται την αλήθεια όσο σκληρή κι αν είναι, που μπαίνει βαθιά μέσα στα πιο άγρια ένστικτα που επιμελώς κρύβονται, που περιγράφει χωρίς δισταγμό το σημερινό χάλι της πατρίδας μας και ιδιαίτερα την αγωνία της νεολαίας.
Με πρωταγωνίστρια την έφηβη Στεφανία, κόρη μιας αστικής οικογένειας που η κρίση την χτυπά ανελέητα κι όλα αναποδογυρίζονται, ο αναγνώστης παρακολουθεί την πτώση, την αγωνία, την απόγνωση της νεολαίας και όχι μόνο. Μέσα από τις τραγικές εμπειρίες της μέχρι τότε ξένοιαστης Στεφανίας ξεσκεπάζονται όλα τα δεινά που καταρρακώνουν οικογένειες και ανθρώπινες υπάρξεις. Ο πόνος, η αγανάκτηση, η κατάπτωση, ο θάνατος, ο θυμός κυριεύουν την καθημερινότητα.
Μέσα σ’ αυτή την ερεβώδη ατμόσφαιρα η Στεφανία αποφασίζει με κάθε τρόπο να επιζήσει και να στηρίξει τον εξευτελισμένο από τη φτώχεια πατέρα της. Στα γρανάζια μιας ανελέητης βιοπάλης βιώνει την πίκρα, την απόγνωση τον έσχατο εξευτελισμό, την χυδαιότητα….Και τρέχει…τρέχει για να ξεφύγει από τον τελευταίο διώκτη της, τρέχει να ανταμώσει τον έρωτά της, τρέχει να ξαναβρεί την χαμένη της αξιοπρέπεια….
Σ’ αυτήν την σκληρή πραγματικότητα μια περιρρέουσα τρυφερότητα έρχεται να απαλύνει το κλίμα. Μια τρυφερότητα που ξεπηδάει από την καλοσύνη του ιδιόμορφου και παρεξηγημένου Τονίνου , κι από τα κόκκινα μαλλιά της Στεφανίας.
Μια ανάσα αισιοδοξίας αναδύεται στο τέλος , σαν κάποιο φως για μια καινούργια άνοιξη… Ίσως
