Μια πραγματική ιστορία - ένα βιβλίο - μια ταινία
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο -κάτι σαν μαρτυρία άκουσα πως είναι , αλλά γραμμένο με τέτοιο τρόπο ώστε δίπλα στο συναίσθημα να κινητοποιεί και τον θυμό.
Είδα την ταινία και κατάλαβα πως μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο.
Μια ταινία που ΄σε κάνει να αισθάνεσαι παρόμοια με ότι είχες αισθανθεί βλέποντας το Pretty Woman, ενώ παράλληλα κάποιες σκηνές της -ιδίως μια από τις τελευταίες, εκείνη που δείχνει τον ακρωτηριαμό πάνω σε βράχο της ερήμου- σε εξοργίζει.
Ταινία απλώς συμπαθητική (ίσως αυτό που θα με κάνει ως ταινία να τη θυμάμαι, να είναι η υπέροχη ερμηνεία της Sally Hawkins στο ρόλο της φιλενάδας της πρωταγωνίστριας).
Αλλά να πως -σκέφτομαι- μπορεί στις μέρες μας να ταράξει τα νερά κάτι που έχει δημιουργηθεί ως μυθιστόρημα ή κινηματογραφικό έργο.
Με μια γραφή λαϊκή να αφηγηθείς ένα συγκλονιστικό συμβάν.
Κι έτσι να αγγίξεις τους πολλούς.
Αλλά -από την άλλη σκέφτομαι- οι πολλοί είναι το ζητούμενο ή οι λίγοι; Οι πολλοί που αφού συγκινηθούν και θυμώσουν, στη συνέχεια συνεχίζουν τη ζωή τους όπως και πρώτα ή οι λίγοι που εξανίστανται και αποφασίζουν να δραστηριοποιηθούν, έστω και το τρόπο σκέψης τους κάπως να μεταβάλουν;
Κάποτε μπορεί οι δυο κατηγορίες να συνυπήρχαν -έτσι πρέπει να διαβάστηκαν τόσο οι 'Αθλιοι , όσο και ο Όλιβερ Τουίστ.
Σήμερα κάτι τέτοιο δε συμβαίνει.
Και μένει στον δημιουργό -συγγραφέα ή κινηματογραφιστή- να αποφασίσει ποιο δρόμο θα πάρει.
Και μένει στον αποδέχτη του έργου -αναγνώστη ή θεατή- να σκεφτεί με ποιο είδος Τέχνης θέλει να κοσμεί την καθημερινότητά του.
