Ο Μάνος Κοντολέων στο βιβλίο του καταπιάνεται με το θέμα του
μύθου. Μύθος και λογοτεχνία, μια σχέση που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει
κάποιος, αλλά δύσκολα μπορεί να ορίσει και να αποσαφηνίσει. Δεν αντιμετωπίζει
τον λογοτεχνικό μύθο μόνο ως προς τη συγγραφική διαδικασία «πρόσληψης της
Αρχαιότητας», αλλά εξετάζει την πολυεπίπεδη ενδοκειμενική παρουσία του ως μίτο
της Αριάδνης για την περιπλάνηση από λογοτεχνικό είδος σε λογοτεχνικό είδος και
ως καθοριστικό παράγοντα για μια νέα ανάγνωση του λογοτεχνικού έργου, που
φωτίζει κρυφές πτυχές του και επηρεάζει την αναγνωστική διαδικασία προς την
αξιολόγηση μιας καίριας ετερότητας, μιας γόνιμης δυσαρμονίας «παλαιού»-«νέου».
Ο Μάνος Κοντολέων “φωτίζει” στο κείμενό του την Κασσάνδρα.
Την παρολίγο προικισμένη με το χάρισμα της μαντικής την οποία όμως αρνήθηκε.
Τότε ο θεός την εκδικήθηκε δίνοντάς της την κατάρα του να μη δίνει κανένας
πίστη στις προφητείες της.
Η γλώσσα του βιβλίου έχει ξεχωριστό πλούτο και
εκφραστικότητα, ιδίως δε τεχνικές λεπτομέρειες. Η γνωστή σταθερότητα ύφους του
Κοντολέων υπάρχει πάντα στο προσκήνιο, που είναι μια από τις σφραγίδες της
γραφής του. Σημαντικές είναι επίσης οι αναφορές του σε Ιλιάδα, τον Αγαμέμνονα
και τις Τρωάδες.
Στο βιβλίο του Μάνου Κοντολέων βρίσκει κανείς το γνώριμο
εκείνο συναίσθημα, τον κόμπο στο στομάχι, όταν διαβλέπει την επερχόμενη αλλαγή
στον κόσμο γύρω του. Όταν τα πράγματα αλλάζουν αμετάκλητα και ο χρόνος κινείται
μονόφορα.
Ι. Μπελεσιώτης // Booking Forward
https://bookingforward.wordpress.com/2018/07/26/%CE%BC%CE%AC%CE%BD%CE%BF%CF%82_%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%BB%CE%AD%CF%89%CE%BD/
