Το νησί με τις λέξεις που αγαπάνε.
Οι λέξεις
Οι ιστορίες
Έρωτας
Αδερφή
Μητέρα
Πατέρας
Πουλί τριανταφυλλί
Παιδιά
Οι άνθρωποι
Σε μια περίοδο δυστοπίας έρχεται ένα βιβλίο ευτοπίας για να ισορροπήσει τα μέσα μας.
Απρόσμενο βιβλίο. Έτσι κι αλλιώς ο Μάνος Κοντολέων κάθε φορά μας εκπλήσσει επειδή τολμάει να δοκιμάσει διάφορες φόρμες. Το ανά χείρας ανάγνωσμα διαβάζεται από όλες τις αναγνωστικές ηλικίες. Θέτει ζητήματα πολιτικά και κοινωνικά με τρόπο συμβολικό. Μιλάει με τη γλώσσα των παλιών παραμυθάδων για να αναπαραστήσει το σήμερα.
Ένα νησί αλλοτριώνεται σταδιακά από τον νέο τρόπο ζωής που κάνει εμπορεύσιμο τον λαϊκό του πολιτισμό και το εθιμικό του δίκαιο.
Ο άρχοντας και η αρχόντισσα του νησιού το βλέπουν και αναρωτιούνται που πάει το κακό. Στα γηρατειά τους πια και χωρίς διάδοχο βρίσκονται στη φάση του απολογισμού.
«Οι τόποι πεθαίνουν όταν δεν τους γνοιάζονται οι άνθρωποι». Αναρωτιούνται επίσης που παν οι παλιές ιστορίες; Γιατί κανένας δεν γεννάει νέες; Αν όποιος γερνά ξεχνά να λέει τις λέξεις που αγαπάνε, τότε ποιος θα τις διδάξει στους νεότερους; Λέξεις που αγαπάνε,…. Γνοιάζονται…. Φροντίζουν….
Πάνω στα εναγώνια ερωτήματα ο άρχοντας σκαρφίζεται ένα παιχνίδι για να φέρει πίσω τις λέξεις που αγαπάνε…
Μαζί με τις λέξεις- που φτάνουν σε ιστορίες μέσα σε έξι φακέλους- παρακολουθούμε και την προοδευτική αλλαγή-πολιτική και κοινωνική-μέχρι την κατάκτηση αυτού που θεωρείται ουτοπία. Την πολιτική ωρίμανση του ατόμου ώστε να επικρατήσει στην κοινωνία ο συνεργατικός βίος.
«Ο ηγεμόνας δεν θα είμαι εγώ….. Ένας μόνο – Όχι πιά! Όλοι εσείς!.... Οι άλλοι… ‘Όλοι μαζί… Όλοι σας….
Ανακουφίστηκε η ψυχή μου μέσα σε τούτον τον χαμό που συντελείται γύρω μας.¨
