Οι ιστορίες είναι σαν τους ανθρώπους –καθώς περνούνε τα
χρόνια ωριμάζουν.
Αλλάζουν συχνά πορεία, η μια απομακρύνεται από την άλλη,
μπορεί να συναντηθούνε ξανά. Πιο ώριμες, ίσως.
Το βιβλίο αυτό μιλά για τη σχέση δύο ανθρώπων –ενός παιδιού
που ξεκινά τη ζωή του κι ενός ηλικιωμένου που ολοκληρώνει τη δική του.
Στην ουσία αναφέρεται σε αυτό που η μια γενιά κληροδοτεί στην
επομένη της.
Αυτή η κληρονομιά μέσα σε αυτό εδώ το βιβλίο έχει τη μορφή
κάποιων ιστοριών και κάποιων παραμυθιών που στόλισαν την καθημερινότητα των δυο
ηρώων.
Συμβολικές απεικονίσεις
του κύκλου της ζωής, των ονείρων κάθε ατόμου, της αγάπης που συνδέει.
Οι ιστορίες αυτές είχαν πάρει την πρώτη τους μορφή πριν από
κάποια χρόνια.
Είχαν κυκλοφορήσει ξεχωριστά και με άλλο τίτλο η καθεμιά
τους.
«Κόκκινο καραβάκι, κόκκινο ποδήλατο», «Στο νησί της Ροδιάς»,
«Ένα συρτάρι γεμάτο όνειρα»
Αγαπηθήκανε, εκτιμηθήκανε, μπήκανε σε αναγνωστικά και
ανθολογίες..
Τώρα τα τρία αυτά βιβλία συναντιόνται ξανά -όχι ξεχωριστά το
ένα από τα άλλα, μα όλα μαζί- με στόχο
να υποστηρίξουν κάποιες βασικές αξίες, κυρίως να βοηθήσουν να διατηρηθεί η
σχέση που συνδέει το παλιό με το νέο.
Με άλλα λόγια η μνήμη ή αν προτιμάται η εμπειρία –αυτό είναι το κουκούτσι τούτου του
βιβλίου.
Δηλαδή ό,τι σημαντικότερο ίσως εννοούμε όταν, καθώς παίζουμε
κρυφτό, φωνάζουμε στο φιλαράκι μας:
«Φτου, ξελευτερία, φίλε! Σε βλέπω!»
Ένας παππούς και ο εγγονός του.
Ο ένας προσφέρει την πείρα της ζωής. Ο άλλος το παιχνίδι
της.
Μαζί μαθαίνουν το τι σημαίνει να προσφέρεις βοήθεια και αγάπη
σε όσους υποφέρουν.
Συμπαράσταση σε όσους πονάνε.
Μα και ακόμα τη γοητεία των φανταστικών ταξιδιών, τη δύναμη
των ονείρων.
Και στο τέλος καταφέρνουν να αντιμετωπίσουν και την μεγάλη
απώλεια –απλώς την καταργούνε. Ίδια όπως όταν παίζει κανείς κρυφτό και βρίσκει
αυτόν που έχασε και του φωνάζει: «Φτου ξελευτερία! Σε βλέπω!»
Ένα μυθιστόρημα σε τρία κεφάλαια.
Ένα παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο. Ένας συγγραφέας που τον
μαθαίνει γράφοντας τις δικές του ιστορίες.
