Τεοντόρ Στορμ

«’Ιμενζεε»

Μετάφραση: Ηλίας Τριανταφύλλου

Εισαγωγή: Γιώργος Γιανναράκος

Εκδόσεις Λέμβος

 

Το σώμα της λογοτεχνίας κάθε έθνους αποτελείται από έργα διαφόρων συγγραφέων του παρελθόντος που έγραψαν έχοντας ως εκφραστικό όργανο τους τη γλώσσα του έθνους αυτού.

Στη γνώση του μέσου αναγνώστη  συνήθως τοποθετούνται εκείνα τα έργα από το παρελθόν που είτε για κάποιο συγκεκριμένο λόγο τα ίδια αυτά τα έργα μπόρεσαν να ξεφύγουν από την λήθη των χρόνων ή ο δημιουργός τους υπήρξε βασικός πυλώνας στη διαμόρφωση της εθνικής λογοτεχνίας.

Η γερμανική γλώσσα συμμετέχει με βασικά έργα και συγγραφείς στο σώμα της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας -να θυμηθούμε Γκαίτε και Τόμας Μανν, Έσσε και Τσβάιχ κ.α

Πέρα  αυτά τα ονόματα, ο αναγνώστης που διαβάζει γερμανικά έργα σε μετάφραση -όπως ο έλληνας αναγνώστης- σπάνια θα έχει την ευκαιρία να κάνει τη γνωριμία με κείμενα γραμμένα από συγγραφείς που αν και υπήρξαν σημαντικοί εκφραστές της λογοτεχνίας τους τον καιρό που ζούσανε, με την πάροδο των χρόνων ξεχαστήκανε.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Τεοντόρ Στορμ (1817-1888)

Αν και στην Ελλάδα, εκτός από αυτή τη νουβέλα που κυκλοφόρησαν οι Εκδόσεις Λέμβος, ένα ακόμα μόνο βιβλίο του είχε εκδοθεί το 1987 από το Θεμέλιο, στην πατρίδα του θεωρείται ένας  από τους σημαντικούς  κλασικούς της γερμανικής λογοτεχνίας, ο οποίος στον καιρό του και έδωσε έργο αρκούντως σημαντικό και με τη όλη πνευματική του παρουσία πρωταγωνιστούσε στα λογοτεχνικά δρώμενα του τότε.

Πολλοί, μάλιστα είναι εκείνοι που τον τοποθετούν ανάμεσα στον Γκαίτε και τον Τόμας Μαν ως ένα καλλιεργημένο εκφραστή του ποιητικού ρεαλισμού.

Έχοντας ως βασικό βιοποριστικό επάγγελμα αυτό του δικηγόρου, παράλληλα ασχολήθηκε και με τη συγγραφή ποιημάτων, διηγημάτων, σύντομων μυθιστορημάτων και παραμυθιών.

Η γραφή του διέθετε όλα τα κεντρικά χαρακτηριστικά του ρομαντισμού

Και αυτά θα συναντήσει και ο αναγνώστης της νουβέλας «Ίμενζεε» που την μετέφερε στα ελληνικά με ιδιαίτερη επιτυχία ο Ηλίας Τριανταφύλλου.

Στην ουσία πρόκειται για την αφήγηση ενός νεανικού ανεκπλήρωτου έρωτα, έτσι όπως έχει περάσει στη μνήμη του αφηγητή – πρωταγωνιστή.

Τα συναισθήματα συνυπάρχουν με τις περιγραφές των τοπίων και τα εφηβικά όνειρα καταγράφονται με την διακριτικότητα μιας εποχής όπου ο έρωτας αντιμετωπιζότανε ως ένας σεμνός θεός.

Ενδιαφέρον έχει η δομή του έργου καθώς στηρίζεται στο φλας μπακ κι έτσι καταφέρνει να διατηρήσει την ενότητα χώρου και χρόνου ενώ παράλληλα καλύπτει μια ολόκληρη ζωή. Μια συνθήκη, πού όπως ο Γιώργος Γιανναράκος στη εισαγωγή του υπενθυμίζει, φέρνει κοντά την κατασκευή μιας νουβέλας σε εκείνη που έχει να κάνει με την αντίστοιχη κατασκευή της τραγωδίας.

Σε κάθε περίπτωση έχουμε στα χέρια μας ένα ολιγοσέλιδο κείμενο, με μια κομψή εκδοτική εμφάνιση, απόλυτα ταιριαστή με το περιεχόμενο και το ύφος της αφήγησης.

Ιδανικό ανάγνωσμα αναπόλησης αλλά και αναστοχασμού πάνω σε ένα κόσμο που έχει πλέον χαθεί χωρίς να έχει αφήσει καθαρόαιμους απογόνους.

 

 https://www.fractalart.gr/imenzee/

18/5/2020