Φεβρουάριο του 2006 ξεκίνησα το πρώτο μου blog (manoskontoleon.blogspot.com)
Η πρώτη δημοσίευση ήταν ένα άρθρο μου στο ΔΙΑΒΑΖΩ όπου επιχειρούσα μια κριτική της κριτικής, έτσι όπως αυτή η τελευταία πιστεύω πως εφαρμόζεται στα περισσότερα έντυπα από τους περισσότερους δημοσιογράφους / «κριτικούς».
Και έτσι, με την πρώτη κιόλας ανάρτηση έδειχνα το ύφος που ο ιστοτοπός μου θα είχε και το γιατί, ως ένα βαθμό, αποφάσισα να τον φτιάξω.
Ήθελα να σχολιάσω, να τονίσω, να καταγγείλω κάποια πράγματα που νομίζω ότι στο χώρο του βιβλίου λειτουργούν αρρωστημένα και αντί να προωθούν τη σωστή ανάγνωση και την καλή λογοτεχνία, αντίθετα δημιουργούν στρεβλώσεις τους.
Δίπλα σε αυτά -τα καταγγελτικά, ας πούμε- κείμενα και δικές μου κριτικές που θα είχαν ήδη δει το φως της δημοσιότητας στα διάφορα έντυπα με τα οποία κατά καιρούς ή για χρόνια συνεργάζομαι.
Αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν ο μόνος ο λόγος.
Ήθελα να αναρτώ και κείμενα που άλλοι είχαν γράψει ή θα έγραφαν για μένα ή για βιβλία μου, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα αρχείο κειμένων που ο όποιος ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να βρει υλικό για μια μελλοντική του έρευνα πάνω στο συγγραφέα Μάνο Κοντολέων και το έργο του. Όπως επίσης και κάποιες ανακοινώσεις, ας τις χαρακτηρίσουμε, που θα είχαν να κάνουν με τις νέες κυκλοφορίες βιβλίων μου ή με εκδηλώσεις για το έργο μου
Από τη μια, λοιπόν, ένα προσωπικό αρχείο σχετικό με το έργο μου και από την άλλη μια ακόμα αλάνα όπου θα ακουγότανε η φωνή μου.
Δε με ενδιέφερε η επικοινωνία με άλλους επισκέπτες του διαδικτύου. Αυτό άλλωστε γρήγορα το κατανόησαν, φαίνεται, οι άλλοι μπλόκερς και έτσι πολλοί λίγα σχόλια επί των αναρτήσεών μου θα συναντήσει ο μελλοντικός ερευνητής.
Αλλά καθώς τα χρόνια περνούσαν κι εγώ παράλληλα με το να συντηρώ το δικό μου blog, επισκεπτόμουνα άλλα που ασχολιόντουσαν με το βιβλίο και το χώρο του, διαπίστωσα πως όλη αυτή η διαδικτυακή κινητικότητα θα μπορούσε να οδηγήσει σε έστω και μια μικρή εξυγίανση των συνθηκών που επικρατούν ανάμεσα σε όσους και με ποικίλους τρόπους ασχολούνται με το βιβλίο.
Προς θεού, δεν είμαι μήτε γκρινιάρης, μήτε και κάποιος που θέλει να εκδικηθεί.
Από τις άρχουσες μορφές του βιβλίου τα τελευταία 30 χρόνια είμαι, και πολλαπλά έχω τιμηθεί και αναγνωριστεί από πολιτεία, φορείς, συναδέλφους και κοινό.
Αλλά ότι κι αν μου αποδόθηκε ως τιμή και αναγνώριση, το είχα κερδίσει –πιστέψτε με!- με πολύ δουλειά και συνέπεια.
Δουλειά και συνέπεια. Ίσως αυτά τα δυο να είναι που πάντα οδηγούσαν τις πράξεις μου και πάντα αναζητούσα να δω να χαρακτηρίζουν τις πράξεις των άλλων.
Το διαδίκτυο, όμως, έχει μια ευκολία. Εύκολα μπαίνεις σε αυτό, εύκολα το χρησιμοποιείς, εύκολα αναφέρεσαι σε αυτό.
Όχι, εγώ δεν αγαπώ την ευκολία.
Και έτσι, σήμερα, έφτασα στο σημείο να επιζητώ μια πιο ευρύτερη ανταλλαγή απόψεων με άλλους blogers, να προπαγανδίζω με μια διάθεση θεωρητικών επισημάνσεων τη συνέπεια στα γραφόμενα εκ μέρους τους, αλλά και στη γνώση πως διαμορφώνουν απόψεις σε ένα κοινό που μέχρι σήμερα τις διαμόρφωνε από έντυπα συγκεκριμένα.
Με άλλα λόγια μαζί με τη δουλειά και τη συνέπεια, ήρθα να τονίσω και την έννοια της ευθύνης.
Σε αυτή την ανάρτηση δεν έχω τίποτε περισσότερο να πω.
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στα όσα έχουν καταγραφεί στις αναρτήσεις αυτού του blog με θέμα τον Παντελή Καλιότσο, αλλά και στο blog του Πατριάρχη Φώτιου και στην ανάρτηση με τα σχόλια της πάλι για τον Καλιότσο…
Εδώ σταματώ, μιας και έχω αγγίξει ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα του διαδικτύου και των χρηστών του. Την ανωνυμία ή –με πιο δίκαιη έκφραση- την ψευδωνυμία. Θέλω να πω πως υπάρχει ένα ζήτημα όταν κάποιος αναρτά ένα σχόλιο (θετικό ή αρνητικό, για μένα το ίδιο είναι) για το έργο κάποιου άλλου που έχει υπογράψει αυτό το έργο με το όνομά του.
Έχω μάθει ότι κάνω, να το υπογράφω με το όνομα που γεννήθηκα και που με αυτό θα πεθάνω.
Συνομιλώ όμως και με άλλους που αγνοώ αν το προσωπείο με το οποίο με έχουν πλησιάσει είναι και το αληθινό τους πρόσωπο.
Ένα ρίσκο… Ή μια πρόκληση σχεδόν ερωτική…
Ε, συγγραφέας είμαι… Εκδιδόμενο άτομο, δηλαδή.
Η πρώτη δημοσίευση ήταν ένα άρθρο μου στο ΔΙΑΒΑΖΩ όπου επιχειρούσα μια κριτική της κριτικής, έτσι όπως αυτή η τελευταία πιστεύω πως εφαρμόζεται στα περισσότερα έντυπα από τους περισσότερους δημοσιογράφους / «κριτικούς».
Και έτσι, με την πρώτη κιόλας ανάρτηση έδειχνα το ύφος που ο ιστοτοπός μου θα είχε και το γιατί, ως ένα βαθμό, αποφάσισα να τον φτιάξω.
Ήθελα να σχολιάσω, να τονίσω, να καταγγείλω κάποια πράγματα που νομίζω ότι στο χώρο του βιβλίου λειτουργούν αρρωστημένα και αντί να προωθούν τη σωστή ανάγνωση και την καλή λογοτεχνία, αντίθετα δημιουργούν στρεβλώσεις τους.
Δίπλα σε αυτά -τα καταγγελτικά, ας πούμε- κείμενα και δικές μου κριτικές που θα είχαν ήδη δει το φως της δημοσιότητας στα διάφορα έντυπα με τα οποία κατά καιρούς ή για χρόνια συνεργάζομαι.
Αλλά κάτι τέτοιο δεν ήταν ο μόνος ο λόγος.
Ήθελα να αναρτώ και κείμενα που άλλοι είχαν γράψει ή θα έγραφαν για μένα ή για βιβλία μου, έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα αρχείο κειμένων που ο όποιος ενδιαφερόμενος θα μπορούσε να βρει υλικό για μια μελλοντική του έρευνα πάνω στο συγγραφέα Μάνο Κοντολέων και το έργο του. Όπως επίσης και κάποιες ανακοινώσεις, ας τις χαρακτηρίσουμε, που θα είχαν να κάνουν με τις νέες κυκλοφορίες βιβλίων μου ή με εκδηλώσεις για το έργο μου
Από τη μια, λοιπόν, ένα προσωπικό αρχείο σχετικό με το έργο μου και από την άλλη μια ακόμα αλάνα όπου θα ακουγότανε η φωνή μου.
Δε με ενδιέφερε η επικοινωνία με άλλους επισκέπτες του διαδικτύου. Αυτό άλλωστε γρήγορα το κατανόησαν, φαίνεται, οι άλλοι μπλόκερς και έτσι πολλοί λίγα σχόλια επί των αναρτήσεών μου θα συναντήσει ο μελλοντικός ερευνητής.
Αλλά καθώς τα χρόνια περνούσαν κι εγώ παράλληλα με το να συντηρώ το δικό μου blog, επισκεπτόμουνα άλλα που ασχολιόντουσαν με το βιβλίο και το χώρο του, διαπίστωσα πως όλη αυτή η διαδικτυακή κινητικότητα θα μπορούσε να οδηγήσει σε έστω και μια μικρή εξυγίανση των συνθηκών που επικρατούν ανάμεσα σε όσους και με ποικίλους τρόπους ασχολούνται με το βιβλίο.
Προς θεού, δεν είμαι μήτε γκρινιάρης, μήτε και κάποιος που θέλει να εκδικηθεί.
Από τις άρχουσες μορφές του βιβλίου τα τελευταία 30 χρόνια είμαι, και πολλαπλά έχω τιμηθεί και αναγνωριστεί από πολιτεία, φορείς, συναδέλφους και κοινό.
Αλλά ότι κι αν μου αποδόθηκε ως τιμή και αναγνώριση, το είχα κερδίσει –πιστέψτε με!- με πολύ δουλειά και συνέπεια.
Δουλειά και συνέπεια. Ίσως αυτά τα δυο να είναι που πάντα οδηγούσαν τις πράξεις μου και πάντα αναζητούσα να δω να χαρακτηρίζουν τις πράξεις των άλλων.
Το διαδίκτυο, όμως, έχει μια ευκολία. Εύκολα μπαίνεις σε αυτό, εύκολα το χρησιμοποιείς, εύκολα αναφέρεσαι σε αυτό.
Όχι, εγώ δεν αγαπώ την ευκολία.
Και έτσι, σήμερα, έφτασα στο σημείο να επιζητώ μια πιο ευρύτερη ανταλλαγή απόψεων με άλλους blogers, να προπαγανδίζω με μια διάθεση θεωρητικών επισημάνσεων τη συνέπεια στα γραφόμενα εκ μέρους τους, αλλά και στη γνώση πως διαμορφώνουν απόψεις σε ένα κοινό που μέχρι σήμερα τις διαμόρφωνε από έντυπα συγκεκριμένα.
Με άλλα λόγια μαζί με τη δουλειά και τη συνέπεια, ήρθα να τονίσω και την έννοια της ευθύνης.
Σε αυτή την ανάρτηση δεν έχω τίποτε περισσότερο να πω.
Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ανατρέξει στα όσα έχουν καταγραφεί στις αναρτήσεις αυτού του blog με θέμα τον Παντελή Καλιότσο, αλλά και στο blog του Πατριάρχη Φώτιου και στην ανάρτηση με τα σχόλια της πάλι για τον Καλιότσο…
Εδώ σταματώ, μιας και έχω αγγίξει ένα ακόμα σημαντικό ζήτημα του διαδικτύου και των χρηστών του. Την ανωνυμία ή –με πιο δίκαιη έκφραση- την ψευδωνυμία. Θέλω να πω πως υπάρχει ένα ζήτημα όταν κάποιος αναρτά ένα σχόλιο (θετικό ή αρνητικό, για μένα το ίδιο είναι) για το έργο κάποιου άλλου που έχει υπογράψει αυτό το έργο με το όνομά του.
Έχω μάθει ότι κάνω, να το υπογράφω με το όνομα που γεννήθηκα και που με αυτό θα πεθάνω.
Συνομιλώ όμως και με άλλους που αγνοώ αν το προσωπείο με το οποίο με έχουν πλησιάσει είναι και το αληθινό τους πρόσωπο.
Ένα ρίσκο… Ή μια πρόκληση σχεδόν ερωτική…
Ε, συγγραφέας είμαι… Εκδιδόμενο άτομο, δηλαδή.
