Ο γορίλλας του δολοφόνου

 

Μια τάση "επιστροφής" στην παλιά, καλή, κλασική αφήγηση διαισθάνομαι να διαπερνά σε παγκόσμιο επίπεδο τα βιβλία εφηβικής λογοτεχνίας που γράφονται.

Πολυσέλιδα μυθιστορήματα, με έντονο το στοιχείο της περιπέτειας, με χώρο δράσης παλαιοτέρων όσο και ασαφών χρονολογικών περιόδων. Κυρίως όμως με φαντασία. Αλλά και με ευρήματα στην πλοκή που είναι και αυτά τα οποία τους προσδίδουν αυτό το νέο σε σχέση με τα παλιά και κλασικά.

Δεν υπάρχει μήτε το μαγικό στοιχείο, μήτε η όποιας μορφής αχαλίνωτη φαντασία. Αντίθετα ο ρεαλισμός κυριαρχεί την ίδια ώρα όμως όπου συνεργάζεται αρμονικά με το απρόοπτο και το εξωπραγματικό.

Γράφω τις παραπάνω σκέψεις μου έχοντας μόλις ολοκληρώσει  την ανάγνωση του μυθιστορήματος "Ο γορίλλας του δολοφόνου" που το υπογράφει ο Σουηδός Γιάκομπ Βεγκέλιους και που πρόσφατα κυκλοφόρησε και στη χώρα μας από τις Εκδόσεις Πατάκη.

Μια αφάνταστα πλούσια περιπέτεια που σε ταξιδεύει άλλοτε σε σκοτεινά σοκάκια, άλλοτε σε πλατιά ποτάμια, άλλοτε σε εξωτικά βασίλεια. Που διαθέτει έντονες περιγραφές όχι μόνο τόπων και καταστάσεων, αλλά και ανθρώπων.

Μα εκείνο που κάνει τη διαφορά είναι ο αφηγητής της ιστορίας και παράλληλα και ο πρωταγωνιστής της. Ή πιο σωστά η πρωταγωνίστρια. Γιατί θηλυκού γένους αφηγητή έχουμε, μα όχι από τους ανθρώπους προερχόμενο, αλλά από το ζωικό βασίλειο. Πρόκειται για ένα θηλυκό γορίλλα.

Ασφαλώς και δεν είναι το μόνο βιβλίο που στηρίζεται στις σκέψεις και στις πράξεις ενός ζώου. Όμως εδώ, η Σάλλυ Τζόουνς (το όνομα της γορίλλα) δε ζει απλώς δίπλα σε ανθρώπους, αλλά εργάζεται μαζί τους, τους συντροφεύει, καταδιώκει τους κακούς, δημιουργεί σχέσεις με καλούς, είναι πολύ καλή στα μηχανολογικά, ξέρει να γράφει και να διαβάζει. Μόνο να μιλά δεν έχει μάθει.

Ο περίγυρος της αποδέχεται όλες αυτές τις ικανότητές της, αλλά θα είναι μόνο όσοι από τους ανθρώπους είναι ενταγμένοι στην υποστήριξη του καλού που θα θεωρούν τη Σάλλυ Τζόουνς πλάσμα άξιο σεβασμού, ενώ αντίθετα όσοι ρέπουν προς το κακό και το ύπουλο δε θα δίσταζαν να την κλείσουν σε ένα ζωολογικό πάρκο.

Με κεντρικό πρόσωπο λοιπόν αυτό το ιδιότυπα εξανθρωπισμένο ζώο, ο Βαγκέλιους στήνει το μυθιστόρημά του, το στολίζει και με σκίτσα (φτιαγμένα από τον ίδιο)  όλων των κεντρικών χαρακτήρων και αφήνεται στη ασθμαίνουσα ροή αφήγησης περιπετειών που άλλοτε λες και έχει προγόνους κλασικούς του 18ου αιώνα κι άλλοτε λες και με το δικό της τρόπο φλερτάρει με μια ταινία ατμοσφαιρικού μυστηρίου σταλμένη από τα μέσα του 20ου αιώνα.

Μα ως τελικό αποτέλεσμα έχουμε ένα μυθιστόρημα μυστηρίου, φαντασίας και συναισθημάτων με ξεκάθαρη ταυτότητα γέννησης μέσα στο 21ο αιώνα.

Απολύτως δικαιολογημένα το έργο έχει τιμηθεί με σημαντικές διακρίσεις, έχει γίνει μια παγκόσμια επιτυχία και τολμώ να εκφράσω την άποψη πως σύντομα θα μεταφερθεί και στη μεγάλη οθόνη (ή μάλλον στην πλατφόρμα του Neftlix)