Πολύτιμα Δώρα... στα Επίκαιρα

1) Γιορτάζετε φέτος τα 30 χρόνια σας στο χώρο του βιβλίου. Αν κάνατε έναν απολογισμό τι θα λέγατε;

Τριάντα χρόνια είναι στ΄ αλήθεια ένα μεγάλο διάστημα. Θα μπορούσε κανείς να πει πως είναι μια ζωή. Αλλά αν δεχόμουνα κάτι τέτοιο θα ήταν ως να αποδεχούμενα πως έκλεισε ο κύκλος της συγγραφικής μου πορείας. Δεν αισθάνομαι όμως έτσι. Αντίθετα νοιώθω πως ναι μεν έκλεισα μια περίοδο της ζωής μου ως συγγραφέας, αλλά αρχίζω μια νέα. Και αυτό δεν είναι κάτι το ασαφές –όχι, το εννοώ και το πράττω. Μέσα στο 2009 μπορεί να συμπλήρωσα 30 χρόνια συγγράφειν με την κυκλοφορία τριών βασικά νέων μου βιβλίων –του μυθιστορήματος «Λεβάντα της Άτκινσον», του παιδικού διηγήματος «Ελίτσα ή Παπαρούνα;» και των παραμυθιών «Πολύτιμα Δώρα»- αλλά παράλληλα τελείωσα και ένα νέο μυθιστόρημα με τον τίτλο «Ανίσχυρος άγγελος» και που με αυτό, λοιπόν, ξεκινώ τη δεύτερη τριακονταετία… Και να σας πω κάτι;… Αλλά μη χαμογελάσετε!... Λοιπόν, μετά από τριάντα χρόνια θα είμαι 93 ετών… Εφικτός στόχος!

2) Με αφορμή, πάντως, τη συμπλήρωση των 30 χρόνων σας στο βιβλίο προσφέρετε στους αναγνώστες σας «Πολύτιμα δώρα» μέσα από το ομώνυμο βιβλίο σας. Περί τίνος πρόκειται;

Ναι, το βιβλίο αυτό είναι κάτι σα δώρο που κάνω στους αναγνώστες μου –και σε αυτούς που εδώ και τριάντα χρόνια με συντροφεύουν και σε όσους μόλις εφέτος με γνωρίσανε.
Πρόκειται για τρία παραμύθια –μπορεί και να είναι τρία φανταστικά διηγήματα- που απευθύνονται τόσο σε μικρούς όσο και σε μεγάλους. Με το καθένα από αυτά προσπαθώ να αντιστοιχίσω ένα μεγάλο συναίσθημα με μια πολύτιμη πέτρα. Τη γονική αγάπη με διαμάντια, την χαρά της δημιουργίας με μαργαριτάρια, τον έρωτα με σμαράγδια. Μπορεί ακόμα να διαβαστούν τα τρία αυτά κείμενα και ως ένα είδος αυτοβιογραφίας μου –αυτά που μου δώσανε οι γονείς μου είναι τα διαμάντια, όσα εγώ μόνος μου κατάφερα να δημιουργήσω είναι τα μαργαριτάρια, όλα όσα προσφέρω σε εκείνους που με αγαπούν και αγαπάω είναι τα σμαράγδια.
Στόχος μου ήταν να μιλήσω για διαχρονικές αξίες και να αφηγηθώ τις ιστορίες μου με ένα τέτοιο τρόπο που να ενώνονται οι διάφορες ηλικίες των αναγνωστών μου. Θέλω και να τονίσω την εμφάνιση του βιβλίου με τις πολύ όμορφες εικόνες της Ρίτας Τσιμόχοβα.

3) Στη σημερινή εποχή του Ιρτερνετ της τεχνολογίας και της εικόνας ένα βιβλίο εξακολουθεί να αποτελεί «πολύτιμο δώρο» για ένα παιδί; Πως κερδίζετε το σημερινό σύγχρονο μικρό αναγνώστη;

Νομίζω πως ο άνθρωπος έχει πάντα την ανάγκη να ονειρεύεται και να φαντάζεται. Δεν υπάρχουν πολλοί τρόποι για να το πετυχαίνει αυτό. Ένας από αυτούς είναι και η λογοτεχνία. Αυτός ο μαγικός τρόπος με το οποίο ο άνθρωπος ανακαλύπτει τον εαυτό του και τους άλλους. Η τεχνολογία ασφαλώς και προχωρά, αλλά δεν μπορεί να αντικαταστήσει μήτε το όνειρο μήτε τη φαντασία. Μπορεί να είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το μέλλον του βιβλίου, αλλά εγώ πιστεύω πως πάντα θα υπάρχει –άσχετα αν η μορφή του θα είναι όπως τώρα τη γνωρίζουμε ή θα έχει πάρει άλλο σχήμα, θα φτιάχνεται από άλλο υλικό. Το περιεχόμενο πάντα το ίδιο θα είναι –λέξεις που θα περιγράφουν όνειρα και φόβους, ελπίδες και έρωτες…

4) Έχετε γράψει πολλά βιβλία για παιδιά, αλλά και για ενήλικες και για εφήβους. Υπάρχει καθολική γραφή για όλες τις ηλικίες ή κάθε φορά προσαρμόζετε τον τρόπο που γράφετε;

Η γραφή προσαρμόζεται. Όχι ο συγγραφέας. Είτε γράφω κάτι που απευθύνεται σε ένα μικρό παιδί, είτε σε κάποιον ηλικιωμένο, είτε γράφω παραμύθι ή διήγημα ή μυθιστόρημα, πάντα εγώ ο ίδιος παραμένω. Πάντα είμαι εγώ ο Μάνος Κοντολέων που θέλει να εκφράσει την αλήθεια του και άλλοτε να τη μοιραστεί με έναν συνομήλικό του κι άλλοτε με άτομο που έχει πιο μικρή ηλικία, κάποια από αυτές που σε προηγούμενα χρόνια είχα κι εγώ.


5) Τι θέλετε να πετύχετε κάθε φορά που γράφετε ένα παιδικό βιβλίο;

Μα αυτό που θέλω να πετύχω και όταν γράφω ένα βιβλίο για μεγάλους. Την επικοινωνία. Ξαφνιάζονται πολλοί πως γίνεται ο ίδιος συγγραφέας να γράφει τόσο διαφορετικά πράγματα σχετικά με την ηλικία των αναγνωστών στους οποίους απευθύνεται. Μα είναι τόσο απλό. Υπήρξαμε όλοι παιδιά και έφηβοι. Φτάνει να θελήσουμε να συνομιλήσουμε με τους τοτινούς εαυτούς μας και να …! Επικοινωνούμε με ένα σημερινό παιδί, ένα σημερινό έφηβο. Είναι πάρα πολύ απλό, πιστέψτε με. Φτάνει να έχεις το θάρρος να επιστρέφεις σε ηλικίες που ήξερες να μη φοβάσαι τα όνειρα…
(Συνέντευξη στη Δέσποινα Σαββοπούλου για το περιοδικό 'Επίκαιρα' -11/12/2009)