40 χρόνια… Έψαχνα πάντα την Ταυτότητα

Μάσκα στο φεγγάρι

Γεύση Πικραμύγδαλου

Ροκ Ρεφραίν

-Μάνος Κοντολέων : 40  χρόνια… Έψαχνα πάντα την Ταυτότητα-

                  Από τις Εκδόσεις Πατάκη

Πώς αλλιώς άλλωστε; Αφού ο έφηβος είναι αυτός που συνειδητά υπογράφει το πρώτο δελτίο ταυτότητας!

 

                           ***********

Μάσκα στο φεγγάρι

Ένα μυθιστόρημα για την αποδοχή της ταυτότητας του άλλου

Γεύση Πικραμύγδαλου

Ένα μυθιστόρημα για τις πολλές ταυτότητες του έρωτα…

Ροκ Ρεφρέν

Ένα μυθιστόρημα για τη δημιουργία μιας  προσωπικής και μόνο ταυτότητας

                    ************* 

Άνοιξε το βιβλίο κι άρχισε να διαβάζει. Είχε την αίσθηση πως, αργά μα σταθερά, κάποιος με αργά και σταθερά βήματα την πλησίαζε. Δε σήκωσε το κεφάλι να τον δει. Συνέχισε να διαβάζει μέχρις ότου αισθάνθηκε στη βάση των μαλλιών της τη ζέστα της ανάσας του. Όχι, δε θα σήκωνε το βλέμμα για να τον δει. Ήταν από τις παρουσίες που μπορείς να τις νιώσεις, αλλά ποτέ δεν τις ακουμπάς μήτε και τις βλέπεις. Διάβαζε. Σχεδόν ψιθυρίζοντας.  Ό ήχος της φωνής της δε φόβιζε το φτερούγισμα των πουλιών -κάτι ακόμα πιο σιγανό και από το γύρισμα των σελίδων. Κι έπειτα, καθώς ο ένας στίχος διαδεχότανε τον άλλο, έφτασε και στο σημείο που εκείνη σώπασε. Ήταν κάποιου άλλου, φαίνεται, η σειρά να διαβάσει. Και την άκουσε τη φωνή του. Δίπλα ακριβώς στο αυτί της….

Μάσκα στο φεγγάρι

Ξαναγύρισε μέσα στο πάρκο. Το περπάτημα -μια έκφραση υγιεινής ζωής. Περπατούσε. Τα χέρια στις τσέπες. Στα μαλλιά του ο ήλιος ενός μεσημεριού.

Πιο πέρα δυο αγόρια. Η μπάλα στα χέρια τους. Το τέντωμα του ενός να φτάσει στο κλαδί. Το δέντρο, μια αμυγδαλιά. Στα δάχτυλα ο πράσινος καρπός. Μετά ανάμεσα στα δόντια. Και μετά η γκριμάτσα. Το φτύσιμο στο πεζοδρόμιο.

«Φτου! Πικραμύγδαλο!»

Ο Οδυσσέας έκλεισε τα μάτια. Έπρεπε να αγοράσει γυαλιά ηλίου.

Γεύση Πικραμύγδαλου -

Θέλω να τραγουδήσω τα τραγούδια μου

Θέλω να σχεδιάσω τα όνειρά μου

Θέλω να μιλήσω με τα λόγια μου

Θέλω να κλάψω με τα δάκρυα τα δικά μου

Δεν είμαι -επιτέλους καταλάβατε;

Δεν είμαι – το φωνάζω και το λέω.

Δεν είμαι αυτός, γαμώτο… Το ακούσατε;

Εγώ είμαι… Εγώ ήμουνα, εγώ μένω.

Αυτούς τους στίχους κάθισα και τους έντυσα με μια μουσική που παρόμοιά της δεν έχω ξαναγράψει. Άγρια μουσική, δίχως ρυθμό, μ΄ ένα πάθος που δε θέλει κανείς να το αγαπήσει…

Όση ώρα έγραφα τους στίχους και μετά που δοκίμασα τη μελωδία, λες κι ήμουνα σε μια κατάσταση μέθης… Λες κι είχα φτιαχτεί με καθαρή σκόνη… Όταν το τέλειωσα, είχα μείνει άδειος… Με ρίγη.

Ροκ Ρεφρέν