Στα πλαίσια της Έκθεσης Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου που διοργάνωσε, αρχές Φεβρουαρίου, το ΕΚΕΒΙ, μου προτάθηκε να έχω μια συνάντηση με παιδιά -αναγνώστες, επισκέπτες της Έκθεσης.
Μου είχε ζητηθεί να έχω μαζί μου κάποια αντικείμενα που με σημάδεψαν, όταν ήμουνα παιδί, και μάλιστα αυτά που ίσως να με έσπρωξαν στο να γίνω συγγραφέας.
Κατέβηκα στη βιβλιοθήκη του υπογείου, όπου έχω τα πολύ παλιά βιβλία και έψαξα να βρω όσα διάβαζα στα παιδικά μου χρόνια.
Και εκεί βρήκα δυο -το ένα λέγεται "Το πάρτυ της αλεπούς" και το άλλο ¨Οι περιπέτειες ενός ιππότη".
Στο πρώτο υπάρχει μια αφιέρωση: Στο Μάνο μου , μια μέρα που του πονούσε το δοντάκι του -Η μαννούλα του.
Στο δεύτερο μια άλλη - Στο γιο μου, για να περάσει μερικές ευχάριστες ώρες - Ο μπαμπάς του.
Περιττό να πω πως συγκινήθηκα. Και καθώς τις κοιτούσα, κατάλαβα πως ίσως από αυτές τις δυο αφιερώσεις ( πιο σωστά από τέτοιες παρόμοιες αφιερώσεις, μιας και σε άλλα βιβλία εκείνων των χρόνων, υπάρχουν ίδιες πάνω, κάτω σημειώσεις των γονιών μου) μπορεί να έγινα συγγραφέας.
Υπόγειες και ανεξήγητες οι δυνάμεις που καθορίζουν τη ζωή μας. Αλλά αν ένα παιδί εισπράττει την αγάπη και την προσφορά των ανθρωπων που το λατρεύουν μέσα από το χάρισμα βιβλίων, είναι πολύ φυσικό να δημιουργήσει τέτοια στενή σχέση με τη λογοτεχνία που κάποια στιγμή να θελήσει και το ίδιο να γίνει συγγραφέας.
Να το πω με άλλα λόγια -ίσως έγινα συγγραφέας έχοντας το υποσυνείδητο όνειρο κάποιο βιβλίο μου να αξιωθεί να στολισθεί με τα ιδιόχειρα λόγια αγάπης ενός γονιού προς το παιδί του.
Ψάχνουμε τρόπους να κάνουμε τα παιδιά και τους νέους να αγαπήσουν το λογοτεχνικό βιβλίο.
Ίσως ο πιο αποτελεσματικός να είναι αυτός μιας αφιέρωσης.
