Νένη Ευθυμιάδη - ...αθόρυβα

"...Να έχει πεθάνει; Ανήκουστο! Δεν πεθαίνουν εύκολα άνθρωποι σαν κι αυτόν, η φύση τους θωράκισε χαλύβδινα, προορίστηκαν για άτρωτοι, για ραφιναρισμένοι παίκτες. Κι αν τώρα εξαφανίστηκε, σίγουρα παίζει κάπου..."
Νένη Ευθυμιάδη 'Αθόρυβες Μέρες' ,

Σπάνια συνάντησα συγγραφέα που το έργο του και η ζωή του να ταιριάζουν απόλυτα.

Και λίγοι, ελάχιστοι είναι οι συγγραφείς που γνωρίζω και με τους οποίους μαζί τους με έδεσε μια αληθινή φιλία.

Η Νένη Ευθυμιάδη ένας από αυτούς και μάλιστα ο πιο παλιός. Από το Δημοτικό γνωριζόμαστε. Φίλοι γίναμε όταν εκείνη κυκλοφόρησε τις "Αθόρυβες Μέρες" της.

Τα βιβλία της Νένης Ευθυμιάδη έχουν βρει τη θέση τους στη νεοελληνική πεζογραφία μας.

Εκείνο που κυρίως τα χαρακτήριζε ήταν κάτι το αντισυμβατικό.

Ακριβώς το ίδιο στοιχείο που και η ίδια ως προσωπικότητα διέθετε.

Τα βιβλία της θα μπορώ να τα διαβάζω όποτε το θέλω.

Τη φωνή της όμως -τόσο ιδιαίτερα βραχνή- δεν θα την ξανακούσω.

Μήτε το γέλιο της -μια πηγαία κατάθεση χαράς.

Και βέβαια την ίδια την εικόνα της -μια τόσο ιδιαίτερα όμορφα ντυμένη γυναίκα.

Και ασφαλώς, τα λόγια της, οι σκέψεις της... Πάντα άναρχα αισιόδοξες ή αισιόδοξα άναρχες ακόμα κι όταν το Τέλος την περικύκλωνε.

Πριν από ένα περίπου μήνα τη συνόδεψα στην τελευταία της έξοδο. Προσκεκλημένος της. Ηλιόλουστο μεσημέρι με συντροφιά λίγους, λιγότερο κι από ελάχιστους καλούς φίλους. Οι διαχρονικά και αθόρυβα στενοί... Το φαγητό ελαφρύ και κουβεντούλες που θέλανε να αγνοούν...

Δεν ξέρω για εκείνη, αλλά εγώ δεν ήθελα να πιστέψω πως ήταν η τελευταία φορά που θα συναντιόμαστε. Τα σημάδια ήταν ολοφάνερα, μα ίσως να πίστευα πως -όπως πάντα- η Νένη για ακόμα φορά θα ανέτρεπε τη ροή των γεγονότων.

Αλλά η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα... Η Νένη, όμως, ως μυθιστορηματική ηρωίδα θα είναι δίπλα μου για όσα χρόνια θα συνεχίσω να ζω...

Μη γελάς Νένη... Αφού για μια ακόμα φορά -αθόρυβα- θα συμφωνήσεις μαζί μου.

Πολλαπλά Ξαφνιάσματα

Ντία Μέξη - Τζόουνς

"Ο Τζόνι κι εγώ"

μυθιστόρημα

Εμπειρία Εκδοτική

Μου αρέσουν τα βιβλία που σε ξαφνιάζουν.
Ακόμα περισσότερο μου αρέσουν οι άνθρωποι που σε ξαφνιάζουν
Και η Ντία είναι ένας από αυτούς
Το βιβλίο της επίσης.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους
Κοντά είκοσι χρόνια πριν –ίσως λιγότερα, δεν είμαι πια καλός και τόσο στο να καταγράφω το τι έχει στο παρελθόν γίνει.
Κάπου τόσα, πάντως και είμαι στον Μαραθώνα –εκείνα τα χρόνια περνούσαμε οικογενειακά πολλές μέρες χειμώνα και καλοκαιριού στο εξοχικό μας σπίτι στην Παραλία.
Μας άρεσε ο Μαραθώνας και ένα από τα στοιχεία που μας έκαναν να θέλουμε να είμαστε εκεί, ήταν γιατί είχαμε ένα πολύ ζεστό στέκι.
Μια πιτσαρία - μπαρ -καφέ που βρίσκαμε πάντα ενδιαφέροντες ανθρώπους να μιλήσουμε, να διασκεδάσουμε…
Ψυχή του χώρου και ζεστή οικοδέσποινα μια κοπελιά που η κυρίως εργασία της ήταν να φυλάσσει βιβλία –βιβλιοθηκονόμος στο Κολέγιο Αθηνών.
Αυτή, λοιπόν, η κοπέλα –η Ντία Μέξη- ήξερε πάντα να μας κρατά συντροφιά άλλοτε μιλώντας μας για βιβλία, άλλοτε για τα τρέχοντα κοινωνικά θέματα, κι άλλοτε διοργανώνοντας ώρες διασκέδασης.
Όμορφα, πολύ όμορφα περνούσαμε και ξαφνικά πολύ λυπηθήκαμε που η Ντία μας ανακοίνωσε πως σκόπευε να μας αφήσει –τον Μαραθώνα, το στέκι μας.
Στην Αγγλία για μεταπτυχιακά, δήλωσε.
Και ομολογώ πως ξαφνιάστηκα. Εγώ περίμενα να μου πει πως βρήκε σύζυγο κι αυτή με ενημέρωσε πως γράφτηκε σε αγγλικό πανεπιστήμιο .
Ένα ξάφνιασμα. Και πού νάξερα πως θάτανε διπλό.
Γιατί η Ντία και μεταπτυχιακό πήρε και σύζυγο βρήκε… Τον… Τζόνι
Και εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αγγλία.
Ήδη είχαμε μπει στην εποχή του Ίντερνετ κι εγώ είχα φτιάξει την ιστοσελίδα μου και κατά καιρούς έψαχνα να δω από πού ήταν οι διάφοροι επισκέπτες της.
Συναντούσα συχνά επισκέπτη από την Αγγλία και η καρδούλα μου πετάριζε … Λες να ήταν κάποιος ατζέντης ή εκδότης που θα μου πρότεινε μετάφραση κάποιου βιβλίου μου;
Μέχρι που πήρα ένα e- mail και το μυστήριο λύθηκε με ένα ακόμα ξάφνιασμα. Ατζέντης ή εκδότης ο επισκέπτης δεν ήτανε. Μα η Ντία που επικοινωνούσε με τους φίλους της όχι μόνο μέσω κλασικών και παλιών τρόπων, αλλά και μέσω των νέων.
Απέκτησε κι αυτή e-mail και έτσι αρχίσαμε να επικοινωνούμε πιο συχνά
Με αυτόν τον τρόπο μας ενημέρωνε για την αύξηση των μελών της οικογένειάς της, για τις μετακινήσεις της, για τα όμορφα σπίτια που έμενε, για τα γαλήνια μέρη στα οποία ήθελε να μας φιλοξενήσει.
Κι ενώ σκεφτόμαστε κάποια στιγμή να πάμε κι εμείς εκεί να γνωρίσουμε από κοντά την νέα της οικογένεια και το πανέμορφο Μπαθ, η Ντία μας ξάφνιασε και πάλι.
Μας έστειλε τον εγγλέζο αντρούλη της εδώ –όχι με σάρκα και οστά, αλλά χάρτινο. Ήρωα ενός μυθιστορήματος. Και η ίδια ηρωίδα .
Αυτό κι αν ήταν ξάφνιασμα.
Και δεν ήταν ξάφνιασμα μόνο το ότι έγραψε, αλλά και το τι έγραψε.
Αυτό το φρέσκο, το χαριτωμένο, το κεφάτο, το σαρκαστικό και αυτοσαρκαστικό κείμενο.
Χάρηκα που το είδα, χαίρομαι που το βλέπω να κυκλοφορεί πια.
Είναι ένα βιβλίο που με ανάλαφρο τρόπο λέει σοβαρά πράγματα.
Μιλά για τις στρεβλώσεις δυο κοινωνιών, αλά και για τα ανοίγματα που η κάθε μια τους επιχειρεί.
Μιλά για πως συνταιριάζονται μέσα από τη συμβίωση δυο ανθρώπων, διαφορετικές κουλτούρες.
Στην ουσία μιλά για μια νέα γενιά ανθρώπων που κυκλοφορούν ανά την Ευρώπη και δημιουργούν μια δισυπόστατη πατρίδα.
Με άλλα λόγια είναι ένα μυθιστόρημα με περιεχόμενο και σύγχρονο προβληματισμό. Και σύγχρονο τρόπο γραφής.
Ναι, η Ντία Μέξη – Τζόουνς με το πρώτο της κιόλας μυθιστόρημα κατοχυρώνεται ως συγγραφέας. Και μάλιστα συγγραφέας που ξέρει να χρησιμοποιεί όχι μόνο τη γλώσσα –πατροπαράδοτο εργαλείο κάθε συγγραφέα. Αλλά και το διαδίκτυο.
Στο blog για το βιβλίο της (johnny-ang-me.blogspot.com) γίνεται ‘το σώσε’ και ‘το έλα να δεις’
Τώρα η Ντία ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο της ζωής της στο Αμπού Ντάμπι –άλλο πάλι ξάφνιασμα. Το μυθιστόρημά της το παρουσιάζουμε σήμερα στο Σύνταγμα… Απ΄ ότι έχει δηλώσει γράφει νέο…
Α, μου αρέσουν οι άνθρωποι που με ξαφνιάζουν. Από τον Μαραθώνα στο Άμπου Ντάμπι… Για σκεφτείτε το.
Και οι άνθρωποι που σε ξαφνιάζουν γράφουν βιβλία που ξαφνιάζουν κι αυτά.
Καλοτάξιδο Ντία μου και ευτυχισμένοι νάστε όλοι σας. Κι εσύ και οι δικοί σου και οι ήρωες του έργου σου