Γράφει ο Διονύσης Λεϊμονής
Ο Μανόλο είναι ένας φτασμένος ηλικιωμένος συγγραφέας που
βρίσκει την πιο καλή παρέα σε ένα μικρό αγόρι, τον Μανολίτο καθώς
περιδιαβαίνουν τον κόσμο μαζί με ένα ολόλευκο σκυλί που το ονόμασαν «Νύχτα»,
γιατί το βρήκαν μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα.
Οι τρεις φίλοι περνούν περιπέτειες που άλλοτε μοιάζουν με
παραμύθι κι άλλοτε τόσο πολύ με την ίδια την πραγματικότητά μας. Δυο γενιές που
συνυπάρχουν αρμονικά μέσα σε ένα περιβάλλον γεμάτο ήχους που έχουμε
απολησμονήσει, που θεωρούμε αδιάφορους και εικόνες που προσπερνάμε σαν να μην
είναι ικανές να γεμίσουν τη ματιά μας και την ψυχή μας.
Αυτά συνέβαιναν στο προηγούμενο βιβλίο του Μάνου Κοντολέων
με τίτλο: «Μανόλο, Μανολίτο» μα τώρα η συντροφιά μεγαλώνει με την εμφάνιση ενός
έφηβου, του Μανουήλ, που κανείς δεν ξέρει από πού εμφανίστηκε μπροστά τους, από
ποιο κόσμο, από ποιο παραμύθι, από ποιο προηγούμενο λογοτεχνικό κείμενο αλλά
και του Φοίβου, ενός μεγαλόσωμου
κατάξανθου, ερωτευμένου σκύλου. Το περιβάλλον είναι πνιγμένο στα χρώματα
και τις μυρωδιές, η φύση με χίλια στόματα κρένει μυστικά κι οι ψυχές των
ανθρώπων ανοίγουν σαν τα τριαντάφυλλα και μοσχοβολούν αποδοχή κι αγάπη.
Το όνειρο συνυφαίνεται με την πραγματικότητα, ο μύθος με την
ιστορία, το σήμερα με το χθες, το λογικό
με το φανταστικό. Σε έναν κόσμο που και τα ζώα κάνουν όνειρα, χαμογελούν και
κλαψουρίζουν, συνομιλούν με τους ανθρώπους, συναισθάνονται τη χαρά της φιλίας
και της συντροφικότητας.
Κι η ζωή αποκτά τότε άλλη διάσταση, νοηματοδοτείται μέσα από
το παραμύθι, μέσα από παραμυθιακές διηγήσεις που τις έντυσε με χρώματα και περιγράμματα στο βιβλίο η Ίρις
Σαμαρτζή. Παραμύθια που έρχονται συνειρμικά στον νου των ηρώων, όταν οι σκέψεις
γίνονται συναισθήματα και χώνονται μέσα στα μάτια. Κι έρωτας φέρνει στον νου
ένα παραμύθι, μα η ζωή πολλές φορές διαφέρει από τον μύθο και γράφει τα δικά
της σενάρια. Γίνεται μερικές φορές σκληρή κι άδικη, μπορεί να φερθεί κακότροπα
ακόμα και σε μικρά παιδιά που έχουν ανάγκη να επιβιώσουν πριν ακόμα προλάβουν
να απολαύσουν όσα τα υπόλοιπα παιδιά θεωρούν αυτονόητα, ένα παιδί σαν τον
Μανουήλ, τον έφηβο με τα μαλλιά από έβενο, που ο παππούς του κάποτε του
προέλεγε πως τον περιμένει η ευτυχία αν αγαπάει τη φύση, τα λουλούδια, τα φυτά
σαν τον κηπουρό ενός παραμυθιού .… αφηγούμενος στον εγγονό του ιστορίες πλαστές
και ζωντανές «γιατί το να αφήνεις τη φαντασία σου να ντύνει με ιστορίες αυτά
που, αν και συμβαίνουν γύρω σου, εσύ δεν μπορείς με τη λογική να τα καταλάβεις,
είναι κάτι τόσο όμορφο…».
Ένα βιβλίο πλημμυρισμένο από χρώματα κι αρώματα, ένα βιβλίο
που τα συναισθήματα στήνουν χορό, άλλοτε συγκρούονται μα είναι εκείνα που
ζωντανεύουν την πραγματικότητα καθώς κινούν την ψυχή των μεγαλύτερων και
μικρότερων ηρώων αλλά και την εφήβων, μιας ηλικίας ενδιάμεσης των δυο ακραίων
ηλικιών. Έτσι οι ήρωες ταξιδεύουν στο τότε και στο χθες, κι ονειρεύονται ένα
ωραιότερο αύριο λαχταρώντας ταξίδια που έκαναν οι παλιότεροι, ταξίδια που είναι
έτοιμοι να κάνουν σε λίγο και οι ίδιοι ακόμα κι αν αποδεικνύεται πως αυτά
περιορίζονται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, μα δεν στερούν καθόλου τους
ταξιδευτές από την εμπειρία μιας γοητευτικής περιδιάβασης στα πέρατα του
κόσμου, ταξίδια φανταστικά και μεγάλα σαν αυτά που βιώνει ένας συγγραφέας και
μάλιστα ένας συγγραφέας για παιδιά.
«Το μόνο της ζωής ταξίδιον» του παππού του Μανουήλ θα είναι
τότε πιο ευχάριστο, πιο ονειρικό, ανώδυνο και ειρηνικό… κι έτσι με τούτα τα
ονειρικά ταξίδια, με τούτα τα παρηγορητικά ταξίδια είναι σίγουρο πως θα ζήσει
καλύτερα ο Μανολίτο κι ο κάθε Μανολίτο αλλά και κάθε Μανουήλ σε έναν κόσμο
γεμάτο λουλούδια, μανταρινιές, κερασιές, ροδακινιές, αχλαδιές, κυπαρίσσια,
ακακίες, φλαμουριές, καστανιές, δάφνες, ελιές πλατάνια και πολλές μανόλιες, που
ξεδιψάνε με το νερό ενός ποταμού, όπως οι άνθρωποι ξεδιψάνε με το γάργαρο
νεράκι της ζωής…
Πρώτη δημοσίευση:
http://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=208293
http://www.bookia.gr/index.php?action=Suggestions&book=208293
No comments:
Post a Comment