Μόλις χτες το έμαθα...Ο Ανδρέας δεν είναι πια εδώ...
Μα, από τότε...
...Τότε που πηγαίναμε στην Τετάρτη Δημοτικού, εκεί στη Σχολή Γκιζελή, στο Καπιτόλ της Αγίου Μελετίου, μέχρι που τελείωσαμε το Γυμνάσιο , πάντα στο ίδιο το θρανίο και μιλούσαμε για λογοτεχνία και κινηματογράφο και διάβαζε ο ένας στον άλλον τα πρώτα μας κείμενα. Μαζί και στις σχολικές εκδρομές... Από τότε υπάρχουν φωτογραφίες στο άλμπουμ μου, φωτογραφίες και ένα ποίημα δικό του στο λεύκωμά μου.
...Τότε που μπήκαμε κι οι δυο σε σχολές που δεν τις θέλαμε, μόνο που εγώ την τέλειωσα και έμεινα για πάντα εδώ , ενώ ο Ανδρέας έφυγε και έτσι μόνο σποραδικά πια κάτι μάθαινα γι αυτόν, μέχρις ότου εκείνος άρχισε να μου τηλεφωνεί αναζητώντας κάπου να πατήσει την επιστροφή του.
...Τότε που ο καθένας μας άλλον δρόμο στη λογοτεχνία είχε πια χαράξει και σπάνια συναντιόμαστε, αλλά πάντα ο ένας θυμότανε τον άλλον.
...Τότε, πριν από μερικούς μήνες, στη Δράμα που ο Ανδρέας παρουσιάζε το τελευταίο μου μυθιστόρημα κι έπειτα, την άλλη μέρα, καθώς αποχαιρετιόμαστε, γύρισε και μου είπε "Να βρεθούμε" και είχε μια νοσταλγία ο τόνος που είπε τη φράση...
Δεν ήξερα, δεν ήξερε -τότε- πως λέγαμε 'αντίο'.
2 comments:
Είναι λυπηρό να χάνουμε αγαπημένα πρόσωπα, αλλά τουλάχιστον τα είχαμε για λίγο στη ζωή μας...
Ερωφίλη Πατεράκη
Έμαθα από τα 30 μου χρόνια το τι σημαίνει να χάνεις φίλους.
Ο Ανδρέας ήταν ο πιο παλιός -εκπρόσωπος μιας εποχής που έχει χαθεί.
Δε μιλούσαμε συχνά, μα ξέραμε πως υπήρχαμε και ο ένας ήταν μια πηγή αναμνήσεων αγαπημένων προσώπων για τον άλλον.
Πολύ λυπήθηκα, που δεν είχα μάθει τίποτε εδώ και τόσες μέρες. Αν και βέβαια, αυτό δεν αλλάζει σε τίποτε τα πράγματα.
Post a Comment