Με τη σημερινή κυριακάτικη Καθημερινή και το cd "Απόψε αυτοσχεδιάζουμε".
Η μουσική του Μάνου Χατζιδάκι για το έργο του Πιραντέλο με τον ίδιο τίτλο. Αρχές, αρχές του '60 και ήταν ο θιάσος Μυράτ - Ζουμπουλάκη που το ανέβασε...
Όλα αυτά γνωστά, τουλάχιστον σε όσους ζήσανε εκείνα τα χρόνια.
Μα σήμερα, καθώς άκουγα και πάλι όλο αυτό το έργο του Χατζιδάκι, θυμήθηκα πρώτα απ΄ όλα τον έφηβο που τότε ήμουνα και που μαγεμένος με τους γονείς μου μαζί είχα παρακολουθήσει την παράσταση, και μετά θυμήθηκα το πόσο αυτή η μουσική, τα τραγούδια κυρίως, είχαν ξαφνιάσει το πλατύ κοινό.
Τα λόγια του 'Ταχυδρόμου" και του "Μαντολίνου" ποικίλως είχαν σχολιαστεί, μέχρις και σαρκαστεί. Και βέβαια η φωνή της Φυτούση που ήρθε έτσι ξαφνικά από το πουθενά να ανατρέψει ακούσματα σαν κι αυτά του Μωράκη, της Μπελίντας, του Πολυμέρη, της Βέμπο.
Ανατρέψει!... Τώρα πια μπορούμε και ακούμε όλους αυτούς και αναγνωρίζουμε τις εποχές που συμβολίζανε. Μα τότε η φωνή της Φυτούση ήταν μια ανατροπή, κάτι το μη κατανοητό που όμως το Χατζιδάκις μπόρεσε να το επιβάλει.
Έξηντα κοντά χρόνια από τότε και όλα αυτά είναι πια κλασικά.
Και το '60 κατέχει το δικό του συμβολισμό στην Τέχνη -μουσική και ζωγραφική και λογοτεχνία και θέατρο.
Ψάχνω με αγωνία να βρω τους συμβολισμούς του 2050 που θα έχουν γεννηθεί κάπου μέσα στα πρώτα χρόνια του 21ου...
Δεν μπορω να πιστέψω πως δεν υπάρχουν, πως δεν κινούνται δίπλα μου.
Αλλά δεν τους βλέπω, δεν τους ακούω, δεν τους αισθάνομαι...
Μήπως αυτό ακριβώς είναι το τέλος;... Το δικό μου και της εποχής μου!
